Προφητική μοιάζει η επιστολή του νυν προέδρου της ΓΕΝΟΠ Γιώργου Αδαμίδη (φωτογραφία), το 2012, όταν ακόμα ήταν πρόεδρος του σωματείου Σπάρτακος της ΔΕΗ και μιλούσε για τον κίνδυνο μεγάλης κατολίσθησης στο ορυχείο του Αμυνταίου, εξ αιτίας…και των αρχαιολογικών εργασιών. Η ακόμα πιο “διαβολική” σύμπτωση είναι ότι τις ημέρες αυτές βρίσκεται στο τελικό στάδιο η προκήρυξη της Εφορίας Αρχαιοτήτων Φλώρινας για την πρόσληψη 426 ατόμων που θα δούλευαν στο ορυχείο του Αμυνταίου, το οποίο από το Σάββατο, 10 Ιουνίου, δεν υπάρχει πια.
Στην επιστολή του, με ημερομηνία 3 Δεκεμβρίου 2012, ο Γιώργος Αδαμίδης, με την ιδιότητα του προέδρου του Σπάρτακου γράφει προς τον τότε υπουργό Πολιτισμού Κωνσταντίνο Τζαβάρα.
«Εξαιτίας της αδυναμίας συνεννόησης που φαίνεται πως υπήρχε και υπάρχει ανάμεσα στην τοπική εφορία αρχαιοτήτων (ΚΘ΄ΕΠΚΑ) και στη ΔΕΗ Α.Ε. – έτσι όπως προκύπτει και από την σχετική αλληλογραφία-, τον τελευταίο χρόνο έχουν καταγραφεί διακοπές στη λειτουργία του εκσκαφέα του πρώτου μετώπου εξόρυξης (αρκετές φορές μάλιστα ), με αποτέλεσμα να έχουν εξαντληθεί οι προπορείες των υπερκείμενων εκσκαφέων, ενώ η συνέχιση της λειτουργίας των άλλων λιγνιτικών εκσκαφέων εγκυμονεί κινδύνους κατολισθήσεων, αφού (σύμφωνα με τον κώδικα μεταλλευτικών εργασιών σε ό,τι αφορά τις κλήσεις που πρέπει να υπάρχουν μεταξύ των βαθμίδων εκμετάλλευσης από την πρώτη τομή των υπερκειμένων έως την τελευταία) αυτή τη στιγμή το Ορυχείο λειτουργεί οριακά. Εξυπακούεται ότι οι συνέπειες από μια ενδεχόμενη ή πιθανή κατολίσθηση θα είναι τραγικές αφού θα έχουμε:
Απώλεια κοιτάσματος για την τροφοδοσία των τριών λιγνιτικών σταθμών (ΑΣ Μελίτης, ΑΗΣ Αμυνταίου – Φιλώτα)Απώλεια πιθανών αρχαιολογικών ευρημάτων που δεν έχουν αποκαλυφθεί ακόμα. Καταστροφή του πάγιου εξοπλισμού για τις επιχειρήσεις.
Κυρίως όμως, ένα τέτοιο ενδεχόμενο ενέχει κινδύνους για πιθανή απώλεια εργαζομένων, κινδύνους για τους οποίους καθιστούμε τους εμπλεκόμενους (κυβέρνηση, ΔΕΗ και Αρχαιολογική Υπηρεσία) αποκλειστικά υπεύθυνος έναντι της δικαιοσύνης.»
Στην επιστολή Ο ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ ότι “Ενίσταται όμως στις διαδικασίες που επιλέγονται στην συγκεκριμένη περίπτωση, προκειμένου να περαιωθούν αυτές οι εργασίες, δημιουργώντας τριγμούς που φθάνουν στα θεμέλια της εθνικής μας οικονομίας, ενώ εκτιμά ότι η πολιτιστική κληρονομιά έχει πραγματική αξία και ουσία όταν αξιοποιείται σωστά και δεν «θάβεται» σε δωμάτια, τη στιγμή που γίνεται τόσος κόπος και δαπανώνται δεκάδες εκατομμύρια ευρώ να έρθουν στην επιφάνεια.»
.
