Το Mini Cooper πριν από 60 χρόνια, έκανε μία από τις μεγαλύτερες εκλπλήξεις στο θεσμό των ράλι, κατακτώντας τη νίκη στο ράλι Μόντε-Κάρλο

«Όποιος δεν πιστεύει στα θαύματα, δεν είναι ρεαλιστής» Με αυτό το σλόγκαν, ο Πάντι Χοπκιρκ έκανε θρύλο το μικρό αγγλικό αυτοκίνητο, με τη νίκη του στο ράλι Μόντε Κάρλο, πριν από 60 χρόνια. Επίτευγμα που επανέλαβαν οι Τίμο Μάκινεν και Ράουνο Ααλτόνεν, το 1965 και το 1967 αντίστοιχα.

Οι τρεις αυτές επιτυχίες, σίγουρα άλλαξαν την εικόνα του Mini και το καταξίωσαν στη συνείδηση του κοινού. Μπορεί κάποιοι αρχικά να θεώρησαν την πρώτη νίκη τυχερή ή από σύμπτωση, ωστόσο κάτι που επαναλήφθηκε άλλες δύο φορές, δεν μπορεί να οφείλεται σε τυχαίους παράγοντες.

Για τη μετατροπή του μικρού αυτοκινήτου πόλης που σχεδίασε ο σερ Άλεκ Ισιγόνης σε νικητή αγώνων, χρειάστηκαν οι επεμβάσεις του Τζον Κούπερ, οδηγού αγώνων και σχεδιαστή. Μετέτρεψε το απλό Mini του 1959 σε νικητή αγώνων, αυξάνοντας αρχικά την ιπποδύναμη των 35 ίππων σε 55, ένα χρόνο μετά την επίσημη παρουσίασή του. Μπορεί βέβαια να μην εντυπωσιάζει η τιμή των 55 ίππων, ωστόσο μην ξεχνάμε το βάρος των 650 κιλών του μοντέλου και την αίσθηση καρτ που έδινε στον οδηγό.

Η αγωνιστική καριέρα του Mini Cooper είχε ξεκινήσει το 1962 με τη νίκη του στο διεθνές Tulip Rally της Ολλανδίας, με οδηγό την Πατ Μος, αδερφή του διάσημου Στέρλινγκ Μος. Η πορεία προς τη δόξα είχε ήδη ξεκινήσει, ωστόσο για το κάτι παραπάνω, χρειαζόταν ενίσχυση, η οποία ήρθε με την αύξηση της χωρητικότητας στα 1.071 κ.εκ. και την ισχύ να φτάνει τους 90 ίππους, στην έκδοση Cooper S με τις επεμβάσεις φυσικά του Τζον Κούπερ.

Το 1963 ήταν ο προπομπός της μεγάλης νίκης, καθώς ο Ράουνο Ααλτόνεν κέρδισε το ράλι Μόντε Κάρλο στην κλάση των 1.100 κ.εκ, όπου συμμετείχε το Mini Cooper S, με το Mini να είναι ήδη θρύλος. Την επόμενη χρονιά ωστόσο ήταν η «Νύχτα των μεγάλων μαχαιριών». Η προτελευταία ειδική του ράλι Μόντε Καρλο, τα 24 χιλιόμετρα με τις 34 φουρκέτες στις γαλλικές Άλπεις στα 1.600 μέτρα  υψόμετρο, έφεραν το Mini Cooper S στην δέυτερη θέση της Γενικής, 17 δευτερόλεπτα πίσω από τον Μπο Λουνγκφελντ με το Ford Falcon V8. Βάσει όμως των κανονισμών της εποχής και των διαφορών σε ισχύ και βάρος, το Mini βρέθηκε τελικά στην πρώτη θέση της γενικής, που τη διατήρησε και μετά την τελευταία ειδική στους δρόμους του Πριγκηπάτου.

Το γεγονός φυσικά γιορτάστηκε στην Αγγλία, με τον Χοπκιρκ να λαμβάνει συγχαρητήρια τηλεγραφήματα τόσο από την Κυβέρνηση της Αγγλίας όσο και από τους… Beatles. Τα επόμενα χρόνια το Mini κυριάρχησε στα βουνά, με τον Τίμο Μάκινεν να κερδίζει πέντε από τις έξι ειδικές διαδρομές, με το αναβαθμισμένο Cooper S και τον κινητήρα των 1.275 κ.εκ το 1965. Το 1966 μάλιστα το Mini έκανε το 1-2-3, ωστόσο ακυρώθηκε από τους διοργανωτές, επειδή θεωρήθηκαν εκτός κανονισμών οι πρόσθετοι… προβολείς στην μπροστινή μάσκα, που ωστόσο ήταν το πιο δημοφιλές αξεσουάρ του Mini.

Την επόμενη χρονιά όμως το Mini κατέκτησε πάλι τη νίκη, που ήταν και η τελευταία του θρυλικού μοντέλου, καθώς είχαν ήδη αρχίσει τα οικονομικά προβλήματα στην British Leyland, με το τελευταίο Mini Cooper S να βγαίνει από τη γραμμή παραγωγής το 1971.

40 χρόνια μετά και αφού η Mini είχε περιέλθει στο BMW Group, το όνομα John Cooper επανήλθε στο αγωνιστικό προσκήνιο, καθώς το Mini John Cooper Works WRC συμμετείχε σε επιλεγμένους αγώνες του WRC, ενώ το από το 2012 μέχρι το 2015, το MINI All4 Racing κατέκτησε τέσσερις συνεχόμενες νίκες στο ράλι Ντακάρ.

Το μέλλον του Mini ωστόσο αλλάζει και προμηνύεται… ήσυχο και οικολογικό, χωρίς ωστόσο να λείπουν οι ισχυρές ηλεκτρικές εκδόσεις John Cooper Works, ανοίγοντας ένα νέο κεφάλαιο στην ιστορία της μάρκας.