Ακολουθώντας τα χνάρια της οθωμανικής αυτοκρατορίας, η Τουρκία παζαρεύει με όλους για τους αγωγούς.Ήδη, η Ρωσία και η Τουρκία προχωρούν τις διαπραγματεύσεις για τον Turkish Stream. Το ρωσικό και το τουρκικό υπουργεία Ενέργειας, συμφώνησαν να έχουν έτοιμο το κείμενο της διακυβερνητικής συμφωνίας για τον τουρκικό αγωγό φυσικού αερίου πριν από τις τουρκικές εκλογές. Τα συμβαλλόμενα μέρη εξετάζουν επί του παρόντος την κατασκευή των δύο γραμμών, συνολικής δυναμικότητας 31,5 δις κυβικά μέτρα φυσικού αερίου ετησίως. Ο ρώσος υπουργός Ενέργειας Α.Νόβακ, δήλωσε ότι επιβεβαίωσαν με τον Τούρκο ομόλογό του, το αμοιβαίο ενδιαφέρον για το έργο κατά τη διάρκεια των πρόσφατων διαπραγματεύσεών τους στην Κωνσταντινούπολη. «Κατανοούμε ότι υπάρχει μία προσωρινή κυβέρνηση εκεί μέχρι στιγμής" δήλωσε, προσθέτοντας ότι "Συμφωνήσαμε ότι οι ειδικοί θα έχουν συντάξει το κείμενο της διακυβερνητικής συμφωνίας σε τεχνικό επίπεδο έως την 1η Νοεμβρίου".
Πάντως, η Τουρκία φαίνεται ότι διαπραγματεύεται σκληρά του όρους, καθώς βρίσκεται σε πλεονεκτική θέση μετά το ναυάγιο του South Stream και την ουσιαστική αδυναμία της Ρωσίας να έχει έναν νότιο αγωγό μεταφοράς αερίου. Αυτό πρακτικά σημαίνει, ότι οι διαπραγματεύσεις δεν θα πάνε τόσο γρήγορα όσο θα επιθυμούσε η Μόσχα η οποία έχει να αντιμετωπίσει την πίεση της ΕΕ, αλλά και την επιστροφή του Ιραν στον παγκόσμιο ενεργειακό χάρτη. Ήδη υπάρχουν ευρωπαϊκά σχέδια στα οποία συμμετέχει η Τουρκία, αλλά προς το παρόν έχουν παγώσει.
Για παράδειγμα, το ένα αφορούσε στη μεταφορά φυσικού αερίου μέσω της Τουρκίας από το Αζερμπαϊτζάν και το Τουρκμενιστάν, οι οποίες κατέχουν από κοινού αποθέματα φυσικού αερίου 19 τρισεκατομμυρίων κυβικών μέτρων. Προγραμματισμένος να λειτουργήσει το 2019, ο αγωγός θα προσφέρει 20 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα φυσικού αερίου ετησίως, μέσω ενός 2.000 μιλίων νότιου διαδρόμου από τις αζέρικες ακτές της Κασπίας Θάλασσας μέσω της Γεωργίας, της Τουρκίας, της Ελλάδας, της Αλβανίας και της Ιταλίας.
Μία άλλη επιλογή για τη διαφοροποίηση των προμηθειών φυσικού αερίου, θα ήταν να επανεκκινηθεί η κατασκευή του αγωγού Nabucco, ο οποίος θα συνδέσει την Ευρώπη άμεσα με αποθέματα φυσικού αερίου από την Κεντρική Ασία. Αρχικά υποστηριζόμενος από τις Ηνωμένες Πολιτείες και αρκετά μέλη της ΕΕ, ο Nabucco ξεσήκωσε ισχυρή δυσαρέσκεια στο εσωτερικό της ρωσικής κυβέρνησης. Ως απάντηση, η Gazprom πρότεινε ένα εναλλακτικό σχέδιο για παραδόσεις ρωσικού φυσικού αερίου σε έναν τερματικό στο Baumgarten, στα αυστριακά σύνορα με την Ουγγαρία. Και τα δύο έργα μπήκαν στο ράφι το 2013, όταν το Αζερμπαϊτζάν ξεκίνησε τις εργασίες για τον Trans Adriatic Pipeline. .
Κατά τις αρχές του 2015, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο κατανοώντας ότι η ενεργειακή ασφάλεια της ΕΕ ήταν η ύψιστη προτεραιότητα, ήταν έτοιμο να προχωρήσει. Τον Μάρτιο, η Επιτροπή ανακοίνωσε ένα σχέδιο για τη δημιουργία μίας ευρωπαϊκής ενεργειακής ένωσης. Ο νέος σχεδιασμός επιτρέπει στις χώρες της ΕΕ να αγοράζουν εθελοντικά προμήθειες ενέργειας ως ομάδα. Επίσης τον Απρίλιο, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ανακοίνωσε ότι για τις καταχρήσεις της στην Βουλγαρία, την Εσθονία, την Λετονία, την Λιθουανία και την Πολωνία - οι οποίες στηρίζονται στην Ρωσία για περισσότερο από το ήμισυ των προμηθειών τους σε φυσικό αέριο- η Gazprom θα αντιμετώπιζε πρόστιμο μέχρι και 10% επί των πωλήσεών της στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Εν τω μεταξύ, αρκετές χώρες έχουν επίσης σημειώσει την πρόθεσή τους να αρχίσουν να εισάγουν φυσικό αέριο από το Ιράν. Τώρα που οι σχέσεις μεταξύ του Ιράν και της Δύσης βελτιώνονται, το Ιράν θα μπορούσε να προσφέρει στην Ευρώπη τόση ενέργεια όση και η Ρωσία.
