Η απόφαση του Εφετείου για το σκάνδαλο του Βατοπεδίου δεν είναι απλώς δικαίωση για την κυβέρνηση ενός πρώην πρωθυπουργού, του κ. Κ. Καραμανλή. Είναι δικαίωση της λογικής και συνάμα έναυσμα για αυτοκριτική ενός κλάδου που εκτός της κρίσης που τον μαστίζει ανελέητα, πληρώνει και τα σπασμένα της έλλειψης αξιοπιστίας του. Ομιλούμε για τους δημοσιογράφους, εμάς. Παραθέτω μιάν εικόνα. Ήταν φθινόπωρο του 2008. Έτυχε τότε, η αφεντιά μου μαζί με μια μικρή ομάδα φίλων και συναδέλφων να βρεθούμε στις Βρυξέλλες καλεσμένοι του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.

Στην Αθήνα γινόταν πανικός με το σκάνδαλο του Βατοπεδίου. Από τα κανάλια. Ήταν το κύριο θέμα της πολιτικής ατζέντας. «Τα πήρε ο Ρουσόπουλος», «εμ βέβαια, που βρήκε τα λεφτά για να φτιάξει την βιλάρα στο Καπανδρίτι», «τον καλύπτει ο Καραμανλής», «τα παίρνει ο ένας», «τα παίρνει ο άλλος». Ο κακός χαμός. Το βράδυ είχαμε κλείσει για φαγητό, θυμάμαι, σε ένα μικρό, γλυκύτατο εστιατόριο. Μπαίνουμε μέσα. Και πέφτουμε στον Καραμανλή με την παρέα του. Το πρωί συμμετείχε στη Σύνοδο Κορυφής και το βράδυ βγήκε να πιεί ένα κρασί. Μας χαιρέτησε εγκαρδιότατα. Ατάραχος. Έξω καρδιά. Λυμένη γραβάτα. Γέλια. Ξεχασμένο πούρο στα δάχτυλα. «Καλώς τα παιδιά», η ατάκα του σ’ εμάς. Και στην Αθήνα το ίδιο βράδυ έδινε συνέντευξη ο Ρουσόπουλος στον Πρετεντέρη. Για το «σκάνδαλο» του αιώνα!

Σκεφτόμουνα. Αν ήταν τόσο χοντρό σκάνδαλο, ή αν είχε λερωμένη τη φωλιά του, ο πρωθυπουργός θα ήταν τόσο χαλαρός και άνετος;