Διερωτώμαι. Γιατί μπήκαμε σε αυτή τη στρατηγική της απόσπασης σταδιακών υποσχέσεων για το χρέος; Μήπως για την επίτευξη ενός πολιτικού στόχου, που όμως, όπως τελικά εξελίσσεται η υπόθεση, θα έχει μικρή επικοινωνιακή πολιτική αξία; Και για χάρη του στόχου αυτού να αναβάλουμε ξανά την άφιξη της ανάκαμψης; Είμαστε βέβαιοι ότι αυτή η καθυστέρηση δε δημιουργεί μία κρίσιμη καθυστέρηση για το QE και για την τραπεζική ρευστότητα; Μήπως υπάρχει μία αναίτια συντήρηση της αβεβαιότητας; Κάλλιστα θα μπορούσαμε να έχουμε συμφωνήσει και εφαρμόσει από το 2016 αρκετά από τα μέτρα αυτά. Π.χ. αυτά που συνδέονται με το τραπεζικό σύστημα, γεγονός που αποδείχθηκε κρίσιμο στοιχείο στη συνέχεια. Σήμερα, έχοντας κλείσει τα «εύκολα», θα μπορούσαμε να κάνουμε γνωστά ένα - δύο δυνατά σημεία διαφωνίας για τη δεύτερη αξιολόγηση, αφήνοντας το χρέος απέξω. Έτσι, οι πολιτικές συμμαχίες θα ήταν διευρυμένες και ο ορίζοντας πιο καθαρός. Εξάλλου, μία τέτοια στρατηγική θα ήταν σαφώς προτιμότερη, αφού ήταν η μοναδική που θα μας είχε βγάλει και από τη μέγγενη της διαφωνίας IMF - Γερμανών. Τώρα κατορθώσαμε να τα κάνουμε όλα περίπλοκα, με κύριο θύμα την ελληνική οικονομία.