Οσοι είχαν βιαστεί να πανηγυρίσουν για την ήττα της ακροδεξιάς στις προεδρικές εκλογές στην Αυστρία θα πρέπει ίσως να αναθεωρήσουν λίγο τις αναλύσεις τους. Η «Δημοκρατία των Αλπεων» βαδίζει όπως όλα δείχνουν προς πρόωρες εκλογές το φθινόπωρο, έπειτα από πρωτοβουλία του 30χρονου Χριστιανοδημοκράτη υπουργού Εξωτερικών, Σεμπάστιαν Κουρτς. Είναι ο πολιτικός που είχε καταγγείλει την πολιτική «καλωσορίσματος» των προσφύγων από την Ανγκέλα Μέρκελ και είχε μιλήσει με προσβλητικό σχεδόν τρόπο για την Ελλάδα. Ουσιαστικά όμως επέβαλε τότε την πλήρη αλλαγή πλεύσης της κυβέρνησης Σοσιαλδημοκρατών-Χριστιανοδημοκρατών και την παραίτηση του τότε καγκελάριου Βέρνερ Φάιμαν.
Τώρα ο Κουρτς, αφού εξελέγη παντοδύναμος ηγέτης του κόμματος του ζητά το τέλος της συνεργασίας των δύο κομμάτων του μεγάλου συνασπισμού και θα επιδιώξει, όπως εκτιμούν αναλυτές και δημοσιογράφοι στη Βιέννη, να αποτελέσει ένα είδος «Αυστριακού Μακρόν» της κεντροδεξιάς. Ο τρίτος που θα γελάσει τελευταίος -και καλύτερα όλων- θα είναι πιθανότατα το ακροδεξιό Κόμμα των «Ελευθέρων», που αφενός προηγείται σε αρκετές δημοσκοπήσεις, αφετέρου θα ήταν ο φυσικός σύμμαχος των Χριστιανοδημοκρατών σε μια νέα κυβέρνηση, αν λάβει κανείς υπόψη τις θέσεις των κομμάτων σήμερα.
Ο Κουρτς ποντάρει στην τάση της εποχής, που θέλει τους πολίτες να «πείθονται» από νέους, λαμπερούς, κομψούς πολιτικούς, ανεξαρτήτως ιδεολογικής τοποθέτησης, η οποία ολοένα και περισσότερο μετατρέπεται σε ένα περιττό αξεσουάρ για τέτοιους «σταρ», που ψαρεύουν προς όλες τις κατευθύνσεις. Υπάρχει άλλωστε και το παράδειγμα του 38χρονου Κρίστιαν Λίντνερ στη Γερμανία, του αρχηγού των Ελεύθερων Δημοκρατών, ο οποίος με σκληρή νεοφιλελεύθερη γλώσσα και επικέντρωση σε θέματα «ασφάλειας» κερδίζει αυτές τις ημέρες τον τίτλο του «ανερχόμενου αστέρα» στο πολιτικό σκηνικό του Βερολίνου.
Μια τέτοια απότομη δεξιά στροφή της Αυστρίας θα ήταν ίσως ενδεικτική και του χάσματος Βορρά-Νότου, που δείχνει να μεγαλώνει στην Ευρώπη όχι μόνο σε οικονομικό αλλά και σε πολιτικό επίπεδο. Την ώρα δηλαδή, που κάποιοι στο Νότο ελπίζουν σε μια συμμαχία, που θα απαγκιστρωθεί από την σκληρή περιοριστική πολιτική, που εκφράζει ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, στις χώρες του Βορρά υπερισχύει ο φόβος ότι κάτι τέτοιο θα σήμαινε ότι οι «πλούσιοι» θα κληθούν να βοηθήσουν τους «φτωχούς». Οπου βεβαίως ο διαχωρισμός αυτός δεν γίνεται με κοινωνικά-ταξικά κριτήρια, αλλά με εθνικά. Τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα στην Αυστρία, στη Γερμανία, στην Ολλανδία και αλλού έχουν πειστεί ότι πρέπει να πλέουν σε ένα ωκεανό ευτυχίας και ευγνωμοσύνης, που δεν έχουν τα προβλήματα των Ελλήνων, των Ιταλών ή των Ισπανών. Και ζουν εδώ και χρόνια με την αγωνία «μην πάθουν τα ίδια».
Πάνω σε αυτό το αφήγημα έχει οικοδομηθεί τα τελευταία χρόνια η προσπάθεια σωτηρίας του νεοφιλελευθερισμού και η «απαλλαγή του» στις συνειδήσεις της μάζας από τις πραγματικές ευθύνες για τα αδιέξοδα της Ευρωζώνης. Οσοι προσπαθούν να το αμφισβητήσουν «αφορίζονται» αυτομάτως από τα συστημικά ΜΜΕ ως ψεκασμένοι κομμουνιστές, κολλημένοι Αριστεροί, νοσταλγοί του Στάλιν και πάει λέγοντας...
Σε αυτό το πλαίσιο δεν είναι πλέον απίθανο να δούμε μια γερμανική κυβέρνηση, που θα στραφεί σε ακόμα πιο συντηρητικές κατευθύνσεις και θα οδηγήσει σε ακόμα βαθύτερο χάσμα μεταξύ των χωρών της Ευρώπης. Αλλά και αυτό δεν θα γίνει απρογραμμάτιστα και αναπάντεχα, όπως δείχνει η επεξεργασία των σχεδίων για πολλαπλές ταχύτητες και «ζώνες ολοκλήρωσης» στην ΕΕ.
