Παράκαμψη προς το κυρίως περιεχόμενο
Ευρώπη
Koινωνίες στο χακί
Τρίτη, 30/05/2017

Οταν είδα τους φαντάρους να περιπολούν σε «διάταξη μάχης», ανά τετράδες και πάνοπλοι σαν αστακοί, μπροστά στην Παναγία των Παρισίων, ομολογώ ότι ένοιωσα κάπως περίεργα. Το ίδιο μερικές εβδομάδες αργότερα στη Ρώμη. Οι αύρες παρκαρισμένες στην Piazza del Popolo και οι φαντάροι με τα αυτόματα στο χέρι σε πλήρη ετοιμότητα. Τώρα και στις βρετανικές πόλεις βγαίνει ο στρατός για να νοιώσουν πιο ασφαλείς οι πολίτες...

Είναι αυτή η Ευρώπη που ονειρεύτηκαν κάποτε οι μεγάλοι οραματιστές μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο; Αρκεί λοιπόν να οπλιστούμε σαν αστακοί για να αντιμετωπίσουμε τον τυφλό φανατισμό; Μετά από κάθε τρομοκρατικό χτύπημα ακούμε πολιτικούς να λένε ότι «δεν θα φοβηθούμε», «δεν θα αλλάξουμε τρόπο ζωής», «δεν θα κλειστούμε στα σπίτια μας πανικόβλητοι». Αυτοί που το λένε είναι περικυκλωμένοι φυσικά από μια φρουρά από δύο, τρεις ντουζίνες πάνοπλους αστυνομικούς, κάνουν συνόδους κορυφής σε αποκλεισμένα κάστρα με κιγκλιδώματα ασφαλείας σε ακτίνα χιλιομέτρων και καταδικάζουν τη βία και το μίσος γενικώς.

Πρέπει λοιπόν να συνηθίσουμε να ζούμε έτσι; Μπορεί να τελειώσει αυτό το φρικαλέο γαϊτανάκι της βίας και του τρόμου; Η απάντηση είναι μάλλον αρνητική. Γιατί κανείς δεν έχει ως τώρα λογοδοτήσει για τα αίτια αυτού του φαινομένου. Κανείς δεν αναζήτησε πραγματικά τις ρίζες του. Ούτε αυτοί που έχτισαν την Αλ Κάιντα, ούτε εκείνοι που έφτιαξαν κάποτε τον Μπιν Λάντεν, ούτε αυτοί που έχουν διαλύσει ολόκληρες χώρες για να τους φέρουν την «δημοκρατία» και ανατροφοδοτούν την απελπισία και το μίσος. Ούτε εκείνοι που με πάθος προφήτευαν τον «πόλεμο των πολιτισμών».

Το πρόβλημα δεν προέκυψε από το πουθενά. Γεννιόταν και γιγαντωνόταν όσο οι πολιτικοί της Δύσης προσπαθούσαν να το αγνοήσουν. Και τώρα μοιάζει άλυτο αφού ο παραλογισμός φωλιάζει στα μυαλά παιδιών, που γεννήθηκαν στην Αγγλία, στη Γαλλία, στο Βέλγιο και αλλού, αλλά νοιώθουν ξένοι και ανεπιθύμητοι στον τόπο τους. Το ζήτημα δεν είναι να κλείσεις τα σύνορα, να γεμίσεις φράχτες και ζαρτινιέρες τις ευρωπαϊκές πλατείες και να κατεβάσεις στους δρόμους τα στρατά...

Είναι ένα ακόμα προϊόν που παρήγαγε η μυωπική πολιτική της ευημερούσας Δύσης εδώ και δεκαετίες και δεν πρόκειται να αντιμετωπιστεί μέσα σε λίγους μήνες ή χρόνια. Είναι ένα ακόμα αδιέξοδο για την Ευρώπη, που αλλαζονικά καμάρωνε για την ευημερία της και την ανάπτυξή της, την ώρα που οι νάρκες φυτεύονταν με γεωμετρική πρόοδο στην επικράτειά της. 


Φυσικά κάποιοι χαίρονται όταν βλέπουν όπλα και τανκς στους δρόμους. Γιατί αυτοί που εμφανίζονται ως οι δύο μεγάλοι «εχθροί», ισλαμοφανατικοί και ισλαμοφάγοι ή όπως αλλιώς θέλετε να τους πείτε, έχουν στην ουσία έναν κοινό εχθρό: την ανοιχτή και ελεύθερη κοινωνία, όπου δεν θα φοβάται κανείς να δηλώσει θρησκεία, ιδεολογία ή προτιμήσεις. Αυτοί από κοινού επιτίθενται τώρα ενάντια σε αθώους για να μας φοβίσουν. Ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Και τα αθώα θύματα αναρωτιούνται γιατί.

Ποιοί κερδίζουν από όλα αυτά; Εκείνοι που θέλουν να ντύσουν τις κοινωνίες στο χακί, που πουλούν «ασφάλεια», μισαλλοδοξία, όπλα και υποσχέσεις για εκδίκηση. 

Ποιοί χάνουν; Οι συνήθεις ύποπτοι των γκέτο, οι διαφορετικοί, αυτοί που σπρώχνονται ακόμα πιο βαθιά στο περιθώριο, αυτοί που είναι υποχρεωμένοι να δεχτούν ακόμα περισσότερους περιορισμούς και ελέγχους στην καθημερινότητά τους. Είναι η πλειοψηφία. Είμαστε πολλοί. Αλλά δεν το έχουμε καταλάβει ακόμα γιατί αυτό το μέτρημα δε μπαίνει στον κόπο να το κάνει κανένας...