Ο άνθρωπος γεννιέται μόνος και πεθαίνει μόνος. Μόνος περνά τις πιο δύσκολες εξετάσεις της ζωής, από τα πρώτα σχολικά χρόνια, μέχρι το κρεβάτι του νοσοκομείου. Μόνος ονειρεύεται τις νύχτες. Μόνος πονάει. Μόνος στέκεται απέναντι στους φόβους του. Μόνος λογοδοτεί στον εαυτό του (ακόμα και αν δεν το δείχνει).

Μόνος μπαίνει τελικά και στην κάλπη για να ψηφίσει. 46 εκατομμύρια τέτοιες «μοναξιές» θα βρεθούν αυτή την Πέμπτη στις κάλπες στη Μεγάλη Βρετανία.

Οι εκλογές αυτές θα είναι πολύ διαφορετικές. Μαέστρος του προεκλογικού αγώνα κατόρθωσε να είναι ο τρόμος, που προκαλούν φανατικοί, έτοιμοι να πεθάνουν.

Οι Βρετανοί πρέπει να ασχοληθούν τώρα με το «έθνος» και την «ταυτότητά» τους, με βάση τουλάχιστον τα λεγόμενα της πρωθυπουργού Τερέζα Μέι. Πρέπει να φανούν σκληροί και αποφασισμένοι. Ο κλώνος της Μάργκαρετ Θάτσερ δε μοιάζει να διδάσκεται τίποτα από τα λάθη «συναδέλφων» της. Δεν πρόσεξε, ότι την ίδια συζήτηση περί «εθνικής ταυτότητας» άνοιξε κάποτε στη Γαλλία ο Νικολά Σαρκοζύ και βούτηξε με το κεφάλι στον σκουπιδοντενεκέ της ιστορίας. 

Δεν κατάλαβε ότι το να τζογάρεις με φόβους και ένστικτα, όπως έκανε ο προκάτοχός της Ντέιβιντ Κάμερον, πριν το δημοψήφισμα για το Brexit, μπορεί εύκολα να σε οδηγήσει σε ολοκληρωτικό «κάψιμο». Και προσπαθεί τώρα να εκμεταλλευτεί το αίμα αθώων, για να κερδοσκοπήσει εκλογικά (ούτε καν πολιτικά), αφήνοντας ακόμα και υπονοούμενα «συμπάθειας» προς τυος τρομοκράτες για τον βασικό πολιτικό της αντίπαλο.

Η ανασφάλεια, που νοιώθουν οι Βρετανοί, μετά τα όσα συμβαίνουν τις τελευταίες εβδομάδες στη χώρα τους δεν κάνει μόνο αμφίρροπη την έκβαση της εκλογικής μάχης. Το χειρότερο είναι ότι αξιοποιείται και πάλι για να σκεπάσει πραγματικά προβλήματα, οδηγεί τη συζήτηση σε κανάλια φόβου, διευκολύνει όσους θέλουν να χειραγωγήσουν, πατώντας στο ένστικτο και στη συγκυρία. 

Το να ακούει ο ψηφοφόρος, ότι στη χώρα του υπάρχουν 23.000 συμπαθούντες την τζιχάντ, είναι κάτι που απλά τον οδηγεί στο φόβο, στην εσωστρέφεια, στη μοναξιά. Η συμμαχία των ακραίων φαίνεται να βγαίνει πάλι κερδισμένη, γιατί κανείς δεν μπορεί να δώσει εύληπτες, εύπεπτες, γρήγορες απαντήσεις στο πώς και γιατί προέκυψε αυτός ο αριθμός. Και αν το πρόβλημα είναι για ορισμένους απλά η καταστολή, τότε ο δρόμος είναι σίγουρα αδιέξοδος. Γιατί ακόμα και αν επιστρατευτούν χιλιάδες αστυνομικοί φανεροί και μυστικοί, ακόμα και αν δαπανηθούν αμέτρητα δισεκατομμύρια λίρες το μόνο που θα καταφέρουν θα είναι να μεγαλώνουν το φόβο, την καχυποψία, την αντίδραση.

Δεν είναι μόνο ότι Βρετανοί πολίτες με μουσουλμανική πίστη θα καταλήξουν κάποια στιγμή να είναι μονίμως ύποπτοι και χρήζοντες παρακολούθησης. Κάτι που θα ενισχύει το διχασμό μέσα στην κοινωνία και θα αυξάνει τον αριθμό των υπόπτων. Είναι κυρίως ότι με αυτή τη λογική θα γίνεται ολοένα και πιο δύσκολο να ξεπεραστούν οι κοινωνικές ανισότητες, που έχουν θρέψει τον τυφλό φανατισμό των απελπισμένων, στον ίδιο βαθμό με τα κηρύγματα μίσους καλοπληρωμένων ρητόρων με αδήλωτα κίνητρα. Αυτοί που κερδοσκοπούν από την περιθωριοποίηση τρίβουν τώρα τα χέρια τους, όταν ακούν τον «εχθρό» να προτάσει πάνω από όλα την ασφάλεια, αδιαφορώντας για την ακόμα μεγαλύτερη περιθωριοποίηση.

Η Βρετανία μοιάζει εδώ και μερικά χρόνια να προσπαθεί να δραπετεύσει, όχι απλά από την Ευρώπη, όχι μόνο από τα προβλήματά της, αλλά από την ίδια την ιστορία της και το παρελθόν της. Το Brexit είναι μια μόνο πτυχή αυτής της τάσης. Αλλά από τον εαυτό σου δε μπορείς ποτέ να δραπετεύσεις. Και αυτό το συνειδητοποιείς ακόμα καλύτερα, όταν κάποια στιγμή βρίσκεσαι απελπιστικά μόνος...