Θα διαβάσετε τις επόμενες μέρες για το «αυτογκόλ και τις γκάφες της Μέι» και το πόσο πιο περίπλοκες γίνονται πλέον οι διαπραγματεύσεις για το Brexit. Ωστόσο όλα αυτά ήταν αναμενόμενα, τουλάχιστον με βάση τις τάσεις, που είχαν καταγραφεί τις τελευταίες εβδομάδες στην βρετανική κοινωνία. Ή με βάση τα όσα μπορεί να δει κανείς, όταν επισκέπτεται τη χώρα και απομακρύνεται λίγο από τις πολύβουες λεωφόρους με τα παραφορτωμένα πολυκαταστήματα.
Είχε όμως πλάκα να έχω διαβάσει το τετρασέλιδο άρθρο ανάλυση του Economist για το τι πραγματικά σηματοδοτούν αυτές οι εκλογές: «Το τέλος της νεοφιλελεύθερης συναίνεσης». Το μοντέλο που σκληρά επέβαλε η Θάτσερ και πιστά «εκσυγχρόνισαν» οι Μπλερ και Μπράουν για να το παραδώσουν «ανανεωμένο» στον Κάμερον έχει αρχίσει να ρετάρει...
Υποθετικά μόνο μπορεί να απαντήσει κανείς στο ερώτημα, τι θα είχε συμβεί αν ο Τζέρεμυ Κόρμπιν ήταν ένας λαμπερός και τηλεοπτικός 45αρης, που θα τον είχαν «παίξει» καλύτερα τα μίντια και θα τον είχε στηρίξει ΟΛΟ το κόμμα των Εργατικών.
Το σίγουρο είναι ότι η υπεροψία των Τόρις, όπως εκφράστηκε από τη Βρετανίδα πρωθυπουργό που πήγε να αρπάξει την ευκαιρία από τα μαλιά για να ενισχύσει τη θέση της, δεν άρεσε στους ψηφοφόρους. Ακόμα και όταν η αρχικά «διαφημιζόμενη» ως «ισχυρή και σταθερή» Τερέζα κατάλαβε στην πορεία ότι υπάρχει αύξηση της ανισότητας, της ανασφάλειας, των κοινωνικών προβλήματων συνολικά στη χώρα. Ακόμα και όταν υιοθέτησε το σύνθημα για πλαφόν στις τιμές της (ιδιωτικοποιημένης) ενέργειας, σύνθημα που μέχρι πριν δύο χρόνια απέρριπτε με μια έκφραση αηδίας στο πρόσωπο ως «μαρξιστικό και ακραίο».
Στην τελευταία μας εκπομπή για τη Βρετανία (σ.σ. εβδομαδιαίως κάθε Κυριακή), με αφορμή την ταινία του Κen Loach, για τον Daniel Blake, είχαμε μιλήσει για την κοινωνική αποσάθρωση, τις συνεχείς περικοπές, τις τράπεζες τροφίμων, και τα «zero hours contracts» που διαλύουν τον κοινωνικό ιστό και δημιουργούν ωρολογιακές βόμβες στα θεμέλια της άλλοτε «αυτοκρατορίας». Σε κάποιους μπορεί να είχαν φανεί υπερβολικά. Ειδικά σε κάποιους συμπατριώτες μας που μπορεί να έχουν επενδύσει στο city τα χρήματα, που έβγαλαν κατά τη διάρκεια του «Χρυσού Αιώνα του Πασοκιστάν».
Η ουσία είναι ότι η βρετανική κοινωνία δεν έχαψε τόσο εύκολα το νεοσυντηρητικό παραμύθι, ότι με το Brexit, θα μπορέσει να λύσει όλα τα προβλήματά της. Οι εκφραστές του κατεστημένου κλαψουρίζουν τώρα, αναζητώντας φωναχτά έναν «Βρετανό Εμανουέλ Μακρόν», ο οποίος θα μπορέσει να λειτουργήσει ως πολιτικό αμορτισέρ και θα απορροφήσει τις κοινωνικές και πολιτικές αναταράξεις που προδιαγράφουν. Ακόμα και αν τον έβρισκαν θα ήταν δύσκολο να τον στείλουν στο Brixton ή στο Toxteth (και σε όλες τις αντίστοιχες γειτονιές των βρετανικών και συχνά παρηκμασμένων βρετανικών μεγαλουπόλεων).
Δεν είναι MayDay για την Τερέζα μόνο ή για τους πιο σκληρούς εκφραστές του «hard Brexit». Είναι MayDay για ένα ολόκληρο σύστημα, που αδυνατεί πλέον να στήνει «χωριά Ποτέμκιν» σαν εκείνα, που έφτιαξαν κάποτε από χαρτόνια για την Αικατερίνη Β΄για να να πιστέψει ότι οι εξαθλιωμένοι υπήκοοι που ζούσαν πίσω από την βιτρίνα ήταν ευτυχείς με την κατάστασή τους.
Και το μήνυμα πρέπει να φτάσει όχι μόνο στη Downing Street, αλλά και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Και στις Βρυξέλλες και στο Βερολίνο. Ακόμα και τα πιο ωραία παραμύθια κάποια στιγμή τελειώνουν. Και ο χάρτινες προσόψεις καταρρέουν στην πρώτη καταιγίδα. Ή αν σταθεί γενναιόδωρος μαζί τους ο καιρός κάποια στιγμή απλά αρχίζουν να μουχλιάζουν και να σαπίζουν.
