Στο βιβλίο του «Η Πτώση», ο Αλμπέρ Καμύ θυμίζει την ιστορία του Ρώσου μονάρχη, που διέταζε να μαστιγωθούν οι χωρικοί που τον συναντούσαν στο διάβα του, είτε τον χαιρετούσαν, είτε δεν τον χαιρετούσαν. Και στις δύο περιπτώσεις ήθελε να τιμωρήσει την αυθάδεια...
Δεν ξέρω γιατί, αλλά στο μυαλό αμέσως ήρθε η μορφή του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Ο 75χρονος Χριστιανοδημοκράτης πολιτικός αντιμετωπίζει με τον ίδιο κυνισμό και εκείνους που επιχείρησαν να του αντισταθούν, αλλά και όσους από την αρχή πήγαν με τα νερά του.
Εχω ακούσει ιστορίες για την περιφρόνηση που έδειξε στο παρελθόν σε πολιτικούς που έτρεξαν να τον συναντήσουν ντυμένοι με την χλαμύδα της δουλικότητας που τους... έραψε η υποταγή στις τροϊκανές επιταγές. Αλλά εξίσου μεγάλη και σίγουρα πιο δηλητηριώδης ήταν η περιφρόνηση προς εκείνους, που πίστεψαν ότι μπορούν να τον αναιρέσουν.
Χωρίς αμφιβολία για να υπάρξει μια ουσιαστική και εξελικτική ανθρώπινη σχέση σε προσωπικό, επαγγελματικό, φιλικό, ερωτικό, αλλά και σε πολιτικό επίπεδο το βασικό προαπαιτούμενο είναι να υπάρχει μια σχετική ισότητα. Ευκαιριών, δυνατοτήτων, προσδοκιών και προθέσεων. Στην σημερινή παγιωμένη μορφή (δυσ)λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Ενωσης κάτι τέτοιο απουσιάζει. Ο Γ.Α.Π. είχε δυστυχώς δίκιο, όταν είχε πει ότι ένα καταχρεωμένο κράτος (που έχει φτάσει να εξαρτά την επιβίωσή του από τις διαθέσεις των δανειστών του) δε μπορεί να μιλά για εθνική κυριαρχία (ή κάπως έτσι, εγώ μάλλον το γράφω λίγο πιο χοντρά).
Το πρόβλημα με τους πολιτικούς και ο Σόιμπλε είναι ένα αντιπροσωπευτικό τέτοιο παράδειγμα, είναι ότι τείνουν να μετατρέψουν σε αυτοσκοπό τις αποφάσεις, που παίρνουν ως «εργαλείο» για να λύσουν, όπως θεωρούν κάποιο πρόβλημα. Ακόμα και όταν αυτές αποδεικνύονται καταστροφικές. Οταν το εργαλείο γίνεται δόγμα, αξίωμα τότε μοιάζει με οδοστρωτήρα δίχως φρένα.
Η εμμονή στο λεξιλόγιο της «νέας εποχής», πλεονάσματα, δημοσιονομική προσαρμογή, ανταγωνιστικότητα, εμπιστοσύνη των αγορών, σε όλα αυτά που ακούμε μονότονα τα τελευταία χρόνια δεν αποστρέφει μόνο το βλέμμα από την αναζήτηση άλλων μεθόδων λύσης ενός προβλήματος, το οποίο δεν προέκυψε από τον ουρανό και δεν λύνεται με μαγικά. Το χειρότερο είναι ότι συνεχίζει να αγνοεί την καθημερινότητα τουλάχιστον των δύο τρίτων της κοινωνίας, που έχει επιδεινωθεί με ένα βάναυσο και απόλυτο τρόπο, τέτοιον που σκοτώνει τις όποιες ελπίδες αναστρεψιμότητάς του.
Αν κάποιοι στο Βερολίνο (γιατί δεν είναι μόνο το πρόσωπο Σόιμπλε) θεωρούν αυθάδεια ακόμα και το να συνυπάρχεις μαζί τους στο ίδιο οικοδόμημα (πχ στην Ευρωζώνη), είτε μιλάς, είτε σιωπάς, τότε οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι πρέπει κάποια στιγμή να αποφασίσουν, ότι αξίζει τον κόπο να προσπαθήσουν τουλάχιστον να κάνουν τη φωνή τους να ακουστεί.
Από το 28europe.blogspot.gr
