Σε ένα μισογκρεμισμένο τοίχο δε μπορείς να στηρίξεις μια καινούρια στέγη, αλλά ούτε και έχει νόημα να σηκώσεις ένα καινούριο τοίχο κάτω από μια σάπια στέγη. Οποιος έχει ασχοληθεί με τα... οικοδομικά, μπορεί να καταλάβει καλύτερα, γιατί ένα σύστημα, που είναι σάπιο από τα θεμέλιά του δε  μπορεί να φτιαχτεί με τα μπαλώματα. Ακόμα καλύτερα. Αν αφήσεις στην άκρη τις λεπτομέρειες και κοιτάξεις την ολότητα, τότε διαπιστώνεις ότι αυτοί που προτείνουν μπαλώματα, ουσιαστικά δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά να προσφέρουν άλλοθι στη σαπίλα. Και είναι πολλοί οι μπαλωματήδες, μερεμετατζήδες....

Ποιός όμως είναι έτοιμος να τα γκρεμίσει όλα και να τα στήσει από την αρχή; Μάλλον κανένας. Αυτό ισχύει από το πιο μικρό χωριό, που ο γείτονας έχει βολευτεί με το σπασμένο πεζοδρόμιο για να παρκάρει πιο εύκολα μπροστά στην πόρτα του, μέχρι ολόκληρη τη χώρα, που ακόμα ονειρεύεται τις εποχές της «χλιδάτης» ιδιωτικότητας και την ως δια μαγείας επιστροφή στον καιρό εκείνο, που όλη η χώρα έμοιαζε με καφενείο της χαράς.

Αλλά για να μην αυτοτιμωρούμαστε πάλι... Αυτό που με τις δικές του ιδιαιτερότητες και ακρότητες συμβαίνει στην Ελλάδα δεν είναι και μοναδικό... Κι αν θεωρούμε ότι θα το λύσουμε μόνοι μας, αρχίζοντας με το αυτομαστίγωμα, τότε απλά θα μας μείνουν οι ...ουλές.

Ζούμε σε έναν υπερχρεωμένο πλανήτη, με υπερχρεωμένες χώρες και υπερχρεωμένα νοικοκυριά. Ενα πλανήτη που κυριαρχείται από ένα σύστημα, το οποίο συνεχίζει να παράγει φούσκες για να μπορέσει να ισορροπήσει ανάμεσα στην «υποχρέωση» να χορτάσει την απληστία για κέρδος και στην ανάγκη να βουλώνει όλες αυτές τις μαύρες τρύπες των χρεών.

Ενα σύστημα, που νομοτελειακά θα συνεχίζει να προκαλεί κρίσεις και να αναζητεί αποδιοπομπαίους τράγους για να μπορεί να τις ξεπερνά προσωρινά, χωρίς όμως να τις λύνει στην ουσία τους. Και μέχρι να μπορέσει να υπάρξει μια πρωτοβουλία ουσίας, άλλοι θα απελπίζονται κι άλλοι θα ασχολούνται απλώς με τον καλλωπισμό της σαπίλας...

Από το 28europe.blogspot.gr