Αν η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο, τότε η δικαίωση μάλλον σερβίρεται χλιαρή και ίσως και νερόβραστη. Σου αφήνει μια πικρή, άνοστη γεύση και σε κάνει να αισθάνεσαι... ηλίθιος. Πώς αλλιώς μπορεί να ένοιωσαν όσοι πριν από μερικά χρόνια επέμεναν ότι το «ελληνικό πρόγραμμα διάσωσης» είναι άδικο, παράλογο και λανθασμένο, όταν αυτές τις μέρες διάβασαν τον Ευρωπαίο Επίτροπο Πιέρ Μοσκοβισί να λέει ακριβώς τα ίδια; Εφτασε μάλιστα ο Γάλλος πρώην υπουργός των Οικονομικών να μιλά για «σκάνδαλο», δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στο δημοκρατικό έλλειμμα της διαδικασίας των σχετικών αποφάσεων και παραδεχόμενος την εξωθεσμικότητα κάποιων οργάνων, όπως το Eurogroup.
Οσοι τολμούσαν να τα πουν αυτά τότε, εκείνες τις μέρες που συνέβαιναν χαρακτηρίζονταν αυτομάτως γραφικοί, καθυστερημένοι, ιδεοληπτικοί, δογματικοί, σταλινικοί ή ότι άλλο τέλος πάντων μπορεί να σκαρφιστεί το περιορισμένου εύρους νεοφιλελεύθερο λεξιλόγιο.
Τώρα ο επίτροπος μοιάζει να ζητάει άφεση αμαρτιών, την ώρα που ο ομοϊδεάτης του σοσιαλδημοκράτης υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας Ζίγκμαρ Γκάμπριελ ουσιαστικά αποκαλύπτει ποιά σκοπιμότητα είχε αυτό το «ελληνικό πρόγραμμα διάσωσης». Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε είχε θέσει ως πολιτικό στόχο να διώξει την Ελλάδα από την Ευρωζώνη, αλλά «δόξα τω Θεώ» η Ανγκέλα Μέρκελ δεν παρασύρθηκε από αυτή του την εμμονή.
Οι δηλώσεις Γκάμπριελ αποκτούν ιδιαίτερη σημασία, αφενός γιατί έγιναν μέσα στο Κοινοβούλιο, αφετέρου γιατί μας προειδοποιούν και για την επόμενη μέρα των γερμανικών εκλογών και για τις εξελίξεις που θα πρέπει να περιμένουμε, ανάλογα με την κυβέρνηση που θα προκύψει. Και αξίζει να θυμηθούμε επίσης, ότι όσοι τολμούσαν να αποδώσουν τέτοιες προθέσεις στον Σόιμπλε ήταν «αχάριστοι» και συνωμοσιομανείς.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο η επίσκεψη Μακρόν στην Ελλάδα αποκτά ένα πρόσθετο ενδιαφέρον. Γιατί και αυτή η επίσκεψη ουσιαστικά στέλνει το μήνυμα ότι κάτι πρέπει να αλλάξει στον τρόπο που λειτουργούν η Ευρώπη και η Ευρωζώνη. Και το στέλνει από την Ελλάδα, τη χώρα που αποτέλεσε το μεγαλύτερο θύμα του νεοφιλελεύθερου δογματισμού.
Δεν είναι φυσικά καθόλου σίγουρο ότι ο Μακρόν θα μπορέσει να υλοποιήσει κάποια σχέδια για αλλαγές στον τρόπο λειτουργίας της Ευρώπης. Ούτε πρέπει να τρέφει κανείς ψευδαισθήσεις για τον «φιλελληνισμό» του και την αγάπη του για τους Ελληνες. Αυτό που τον ενδιαφέρει πρωτίστως είναι να καταφέρει να βελτιώσει τη θέση της Γαλλίας και το ρόλο της μέσα στην Ευρώπη. Είναι ωστόσο ξεκάθαρο, ότι και ο ίδιος αν και φιλελεύθερος έχει καταλάβει ότι το ευρωπαϊκό καράβι, έτσι όπως κυβερνάται από το Βερολίνο και τις Βρυξέλλες πάει κατευθείαν στα βράχια.
Η ΕΕ που θα ζητά έμμεσα ή άμεσα «συγγνώμη» από έναν ολόκληρο λαό και μετά θα συνεχίζει στο ίδιο μοτίβο, με την ίδια ημερήσια διάταξη «σαν να μην τρέχει τίποτα» μόνο Ενωση δε μπορεί να αποκαλείται. Μόνο σαν παρωδία μπορεί να εκλαμβάνεται από τους πολίτες των κρατών μελών της.
Αλλά τι έχει λοιπόν αλλάξει από την εποχή που οι αποφάσεις λαμβάνονταν «μέσα σε έναν οργανισμό, κεκλεισμένων των θυρών, από τεχνοκράτες, χωρίς τον παραμικρό έλεγχο εκ μέρους ενός κοινοβουλίου. Χωρίς τα μέσα μαζικής ενημέρωσης να γνωρίζουν τι πραγματικά λεγόταν, χωρίς αμετάβλητα κριτήρια ή μια ενιαία γραμμή», όπως πολύ γλαφυρά τα περιέγραψε ο κύριος Μοσκοβισί; Αυτό είναι το ερώτημα και το ζητούμενο. Αυτός είναι και ο μεγάλος φόβος κάποιων συντηρητικών κονδυλοφόρων, όπως εκείνων της γερμανικής FAZ, που έσπευσε να αποδομήσει και να ειρωνευτεί τον Μοσκοβισί και τα λεγόμενά του. Αλλά η αντίδρασή τους είναι δικαιολογημένη, γιατί γνωρίζουν ότι αν παραδεχτούν το λάθος θα πρέπει να σταματήσουν να επιμένουν σε αυτό. Σε διαφορετική περίπτωση δεν θα μιλάμε για δικαίωση, έστω νερόβραστη, αλλά για χωρίς τέλος κοροϊδία. Υπό αυτήν την έννοια οι εγχώριοι φανατικοί του «μαζί τα φάγαμε», καλά κάνουν και σφυρίζουν αδιάφορα σαν να μην άκουσαν και είδαν τις δηλώσεις του Μοσκοβισί και του Γκάμπριελ, όπως έκαναν άλλωστε και στο παρελθόν, όταν το ΔΝΤ κάθε τόσο έβγαινε να μας ζητήσει άφεση αμαρτιών για τα «λαθάκια» του, που βύθισαν τη χώρα στο τέλμα της ύφεσης...
