Υπάρχουν πολιτικοί που είναι κουτοί. Ανθρώπινο είναι. Υπάρχουν άλλοι που είναι εμμονικοί. Οταν όμως αυτά τα δύο χαρακτηριστικά συνδυαστούν, τότε το κοκτέιλ είναι θανατηφόρο. Μια τέτοια περίπτωση είναι ο Μαριάνο Ραχόι. Μετά και τα λεγόμενα του το βράδυ της Κυριακής δε μπορεί να υπάρχει πλέον αμφιβολία. Ακόμα και αν δεχτούμε το κεντρικό επιχείρημα των συνηγόρων του, ότι όλα όσα συνέβησαν στην Καταλωνία δεν ήταν παρά μια καλοδουλεμένη σκηνοθεσία των αυτονομιστών, με στόχο να παράγουν εικόνες που θα προκαλέσουν την παγκόσμια συμπάθεια.

Αφού λοιπόν ο Ισπανός πρωθυπουργός είχε καταλάβει την παγίδα γιατί πήγε και έπεσε μέσα με το κεφάλι; Από πείσμα ή από βλακεία; Το ερώτημα δεν θα μας βασάνιζε αν η αυτοπαγίδευση αφορούσε τον ίδιο αποκλειστικά και το μέλλον του. Τυχαίνει όμως να είναι υπεύθυνος και για τις τύχες μιας ολόκληρης χώρας, που ίσως κάποια στιγμή να μην είναι πια «ολόκληρη» εξαιτίας (και) των δικών του ανδραγαθημάτων.

Κάθε εξουσία, που προσπαθεί να επιβληθεί με την αλόγιστη βία δεν αποδεικνύει τίποτα άλλο από την αδυναμία της.Καμιά φορά και την κουταμάρα της. Αυτό ήταν που επιβεβαίωσε τελικά ο ισπανικός ακραίος νεοσυντηρητισμός, τον οποίο εκφράζει ο κ.Ραχόι. Δεν είναι τυχαίο το ανήσυχο τηλεφώνημα της κυρίας Μέρκελ με στόχο την «ενημέρωσή» της. Οπως είναι αξιολύπητη η αμηχανία κορυφαίων ευρωπαϊκών εφημερίδων, που αυτοαναιρούνταν μέσα σε λίγες αράδες, γράφοντας πρώτα ότι «είχε δίκιο η Μαδρίτη» και λίγο πιο κάτω ότι «η βία δεν είναι λύση».

Ομως η παγίδα, στην οποία έπεσε η άχαρη αυτή φιγούρα πολιτικού ήταν διπλή. Με την προσπάθεια του να εμφανίσει στο πλευρό του «όλη την ΕΕ» προώθησε το σχέδιο των Καταλανών, που ενδιαφέρονται να διεθνοποιήσουν το πρόβλημα. Αναγκάζει πλέον τους Ευρωπαίους να τοποθετηθούν. Και πολλοί από αυτούς δεν έχουν μεγάλη προθυμία να ταυτιστούν με μαυροφορεμένους μασκοφόρους, που αρπάζουν κάλπες και πάνοπλους αστυνομικούς, που σέρνουν γιαγιάδες και κοριτσάκια.  

Αναδημοσίευση από το ΕΘΝΟΣ