Απορίας άξιον είναι τι ορίζουν κυβέρνηση και τράπεζες όταν αποκαλούν κάποιον μπαταχτσή. Σύμφωνα με το λεξικό λοιπόν, μπαταχτσής ή μπαταξής είναι αυτός που δεν πληρώνει το χρέος του, ο αναξιόχρεος, ο κακοπληρωτής, ο χρεοκόπος. Και σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία της Ανεξάρτητης Αρχής Δημοσίων Εσόδων, ένας στους δύο φορολογούμενους που δεν πλήρωσε τους φόρους του τον Σεπτέμβριο, μοιραία υποβιβάζεται στην κατηγορία του μπαταχτσή. Για δε τις τράπεζες ο μπαταχτσής είναι αυτός που για 90 μέρες δεν πληρώνει την δόση του δανείου του.

Στην Ελλάδα της κρίσης πρόκειται για τελείως παρεξηγημένη έννοια. Ο άνεργος είναι μπαταχτσής; Κι όταν παίρνει το επίδομα ανεργίας, είναι να αναρωτιέται κανείς τι να πρωτοπληρώσει αυτός ο άνθρωπος. Εκείνος που πριν από οκτώ χρόνια έπαιρνε 1.500 ευρώ και τώρα παίρνει 800 είναι κι αυτός μπαταχτσής και στρατηγικός κακοπληρωτής; Να πληρώσει την εφορία, το δάνειο που βρίσκεται στο κόκκινο, τις υπόλοιπες υποχρεώσεις, να πάει στο σούπερ μάρκετ;

Ή για να αποδείξεις ότι δεν είσαι μπαταχτσής πρέπει να υποβληθείς στην γραφειοκρατική ταλαιπωρία να πάρεις χαρτιά από την Εφορία, τον ΟΑΕΔ, την Πρόνοια, την Εκκλησία και από τον… προϊστάμένο συσσιτίου…

Για να μην τρελαθούμε, άπαντες θα πρέπει να βάλουν νερό στο κρασί τους. Καταλαβαίνουμε ότι όλα αυτά τα μέτρα, όλοι αυτοί οι περιορισμοί, οι απειλές των κατασχέσεων, η δεινή πραγματικότητά τους, όταν τρίτο χέρι μπαίνει στο ATM και σού ξαφρίζει τα λιγοστά σεντς, έχουν την λογική α) της φορολογικής συνέπειας, και β) του παραδειγματισμού, του τύπου «βλέπεις τι σε περιμένει όταν δεν πληρώνεις;», αλλά όταν υπάρχουν λεφτά.

Σοβαρότητα κύριοι