Το debate των υποψήφιων ηγετών της Κεντροαριστεράς γέννησε μια απορία: «Κεντροαριστερά όπως βλέπουν τη Βουλή από το βήμα του ομιλητή ή όπως τη βλέπουν από τα έδρανα». Γιατί οι περισσότεροι από τους «εννέα» έδειχναν να κοιτούν προς τα αριστερά τους... όπως κάθονται. Οι απαντήσεις τους έδειχναν να απευθύνονται περισσότερο προς τον Κυριάκο Μητσοτάκη, σε ένα ιδιότυπο reality για το ποιός είναι ο «καταλληλότερος» να οδηγήσει την «παράταξη» σε συνεργασία μαζί του.
Το μόνο «πρόγραμμα», που συντηρεί την χιλιοτραγουδισμένη από όλους ενότητα μοιάζει να είναι οι δημοσκοπήσεις, που φέρνουν τη ΝΔ πρώτο κόμμα, αλλά έχουσα ανάγκη συνεταίρου για να «σώσει» τη χώρα από την σημερινή κυβέρνηση.
Την ημέρα που ο πλανήτης (παρα)μιλούσε για τα «Paradise Papers» κανείς δεν βρέθηκε να πει ότι η κεντροαριστερά κάτι οφείλει να κάνει για το χάσμα ανισοτήτων, που διογκώνεται, φέρνοντας εκατομμύρια νεόπτωχων εργαζομένων, αντιμέτωπους με μια «ελίτ» 1%, που συγκεντρώνει χυδαίο πλούτο.
Καμιά κουβέντα για το «σπίτι μας» την Ευρώπη, τις ιδέες Μακρόν, τις αλλαγές στην Ευρωζώνη, τις πολλαπλές ταχύτητες και τον διακρατισμό του Βερολίνου, που οδηγεί μαθηματικά σε πλήρη απαξίωση της ευρωπαϊκής ιδέας μέχρι τις επόμενες ευρωεκλογές.
Ούτε αισθάνθηκε κανείς την υποχρέωση να εξηγήσει γιατί σε μια σειρά από χώρες ο όρος «πασοκοποίηση» έχει ταυτιστεί με την απειλή πλήρους περιθωριοποίησης κομμάτων, που αποτέλεσαν έναν από τους δύο βασικούς πυλώνες της μεταπολεμικής δημοκρατίας.
Πιθανώς δεν έχει φτάσει στα αυτιά των «εννέα» η παραδοχή πολλών «αδερφών» τους κομμάτων ότι η προσκόλλησή στη Χριστιανοδημοκρατία, είχε σαν αποτέλεσμα να αναρωτιέται το εκλογικό σώμα αν έχουν λόγο ύπαρξης.
Το «να ρίξουμε τον Τσίπρα και να θέσουμε όρους στο Μητσοτάκη» δεν είναι πρόγραμμα μιας «μεγάλης δημοκρατικής παράταξης». Το «success story» της Πορτογαλίας με τη συνεργασία Κεντροαριστεράς και Αριστεράς, η «ανάνηψη» των Εργατικών της Βρετανίας μετά την αριστερή στροφή του Κόρμπιν αποδεικνύουν, ότι μόνο ριζοσπαστικές απαντήσεις στα σημερινά κοινωνικά προβλήματα θα βοηθήσουν την «κεντροαριστερά» να ξαναβρεί επαφή με στρώματα, στα οποία παραδοσιακά είχε μεγάλη απήχηση.
Αλλιώς οι «εννέα» θα παραμείνουν μια παρέα επίδοξων κυβερνητιστών. Και κάποια στιγμή θα αρχίσουν να λιγοστεύουν, σαν τους δέκα μικρούς νέγρους της Αγκάθα Κρίστι.
Από την εφημερίδα ΕΘΝΟΣ
