«Στους δύο τρίτος δεν χωρεί» λέει η παροιμία, μόνο που στην περίπτωση της συμβίωσης, που προσπαθούσε να στήσει η Ανγκέλα Μέρκελ, με όπλο της την σιωπή και την συγκατάβαση, την κοινή στέγη φιλοδοξούσαν να μοιραστούν τέσσερεις και όχι μόνο τρεις συγκάτοικοι. Αυτό που παρέβλεψαν πολλοί αναλυτές ήταν ότι είχαμε να κάνουμε με τέσσερα κόμματα, αφού οι Χριστιανοικοινωνιστές της Βαυαρίας (CSU) λειτουργούν πλέον αυτόνομα από την υπόλοιπη Χριστιανοδημοκρατία. Και δεν έχουν συνέλθει από το σοκ του χειρότερου εκλογικού αποτελέσματος ενός κόμματος, το οποίο ήταν μαθημένο στο παρελθόν σε ποσοστά «50+». Εχουν βαλθεί να αποδείξουν ότι ο «τέταρτος άνθρωπος» είναι οι Πράσινοι, που δεν ταιριάζουν με την κεντροδεξιά... παρέα.

Ποιός είναι όμως ο «τέταρτος», που καθυστέρησε τόσο τις διερευνητικές συνομιλίες και τελικά τις οδήγησε σε φιάσκο; Ηταν οι Πράσινοι; Ή πράγματι οι Φιλελεύθεροι, που ανακοίνωσαν πρώτοι την αποτυχία του εγχειρήματος. Ακόμα και συντηρητικοί πολιτικοί, που είχαν από πρώτο χέρι ενημέρωση για τα όσα συνέβησαν τις τελευταίες εβδομάδες, δήλωναν ανήσυχοι από τον μαξιμαλιστικό τρόπο, με τον οποίο προσήλθαν στις συνομιλίες οι εκπρόσωποι της CSU, έχοντας στο μυαλό τους αποκλειστικά, το πώς θα καταφέρουν να αποφύγουν μια εκλογική καταστροφή στις τοπικές εκλογές της Βαυαρίας, το φθινόπωρο του 2018. Στην κατεύθυνση αυτή υιοθέτησαν μια σκληρή ρητορεία, που σε πολλά σημεία δεν διαφέρει από εκείνη των ακροδεξιών της «Εναλλακτικής για τη Γερμανία». Βρέθηκαν μάλιστα σε έναν άτυπο ανταγωνισμό με τους Φιλελεύθερους για το ποιός θα εκφράσει τις πιο σκληρές θέσεις. Τώρα οι μεν προσπαθούν να κρυφτούν πίσω από τους δε, για να μην αναλάβουν την ευθύνη για την «χαμένη ευκαιρία».

Ο Χέλμουτ Κολ είχε προβλέψει σε ανύποπτο χρόνο ότι κάποια στιγμή θα έχουν ωριμάσει οι συνθήκες στη χώρα για το «πείραμα» συγκυβέρνησης της Χριστιανοδημοκρατίας με τους Πράσινους. Ηδη αυτό έχει συμβεί σε μια σειρά από ομόσπονδα κρατίδια. Αλλά προφανώς δεν είχε υπολογίσει στα καπρίτσια ούτε των Βαυαρών, ούτε του Κρίστιαν Λίντνερ. Το κόμμα της οικολογίας και της «εναλλακτικής» πολιτικής έκανε μεγάλα βήματα υποχώρησης για να μην χρεωθεί την ευθύνη των νέων εκλογών, ως ο «τέταρτος» που στους τρεις δεν χωρά. Αλλά φαίνεται ότι αυτό δεν είναι ακόμα αρκετό. Αυτό που ζητούσαν οι νεοσυντηρητικοί όλων των πλευρών από τους Πράσινους ήταν ένα είδος «δήλωσης μετανοίας» για το άστατο παρελθόν τους.

Ολα αυτά είναι ενδεικτικά για το πώς θα μπορούσαν να κυλήσουν και οι ουσιαστικές διαπραγματεύσεις για την υπογραφή ενός κυβερνητικού προγράμματος, αλλά και το πόσο λειτουργική θα ήταν τελικά μια «τετρακέφαλη κυβέρνηση». Ειδικά αν η Ανγκέλα Μέρκελ επέμενε στο ρόλο του «παρίσταμαι και προεδρεύω». Τώρα είναι εκ των πραγμάτων αναγκασμένη να δείξει λίγο περισσότερο «νεύρο», λίγο περισσότερο πάθος, να μας «μαρτυρήσει» επιτέλους ποιό είναι το σχέδιο της. Εκτός αν έχει συμφιλιωθεί οριστικά με την ιδέα ότι η εποχή της έχει τελειώσει και απλώς περιμένει να παραδώσει στα χέρια κάποιων άλλων τις «καυτές πατάτες», που επιμελώς αρνούνταν μέχρι τώρα να πιάσει στα χέρια της.