Μιλάμε για επενδύσεις. Τα μεροκάματα έχουν φτάσει σε εξευτελιστικά επίπεδα. Ακούμε για αμοιβές τρία κατοστάρικα. Έχουν ψηφιστεί και με τις τροπολογίες, οι αναπτυξιακοί νόμοι παραπέμπουν κάτι σε ατελείωτες σελίδες, όπως της δομής. Διευκολύνσεις απίστευτες. Η πολιτική σταθερότητα, παρά τα προβλήματά μας, είναι γεγονός. Οι πορείες στους δρόμους, πλέον εξαντλούνται κάθε χρόνο την ημέρα που ψηφίζεται ο προϋπολογισμός και την Πρωτομαγιά. Άντε και την 17 Νοέμβρη. Η φορολογία είναι υψηλή, στο 29%, αλλά οι ξένοι φορολογούνται στη χώρα τους. Κι όμως, ούτε μία επένδυση, σαν κι αυτές που έχουμε στο μυαλό μας, όπως της Nissan στον Βόλο, στις αρχές της δεκαετίας του ’80, της Esso Papas, κάπου στο ’60, του Σκαλιστήρη, Μποδοσάκη κ.λπ., δεν πραγματοποιούνται. Τις πταίει; Την περασμένη εβδομάδα το b.e. ανήρτησε ένα σχόλιο, σχετικά με τις Αμερικάνικες επενδύσεις. Ποιες είναι αυτές; Χρεοκοπημένα ξενοδοχεία, τα οποία Αμερικάνικα funds αγοράζουν και τα ανακατασκευάζουν. Πρέπει να στηθεί άγαλμα σ’ αυτόν που θ’ ανοίξει μία μονάδα παραγωγής οδοντογλυφίδων. Διότι, ούτε οδοντογλυφίδες δεν παράγουμε…

Τι οικονομία θέλουμε; Τραπεζική; Παραγωγική; Βαριά βιομηχανία; Τουρισμό; Ναυτιλία; Άσε, έχουμε πολύ δουλειά ακόμα…