Η αγαπημένη μας SIEMENS ανακοίνωσε αυτές τις ημέρες ότι προτίθεται να προβεί σε απολύσεις 6.900 εργαζομένων, από τους οποίους οι 3.300 εργάζονται σε μονάδες της στη Γερμανία. Το θέμα μάλιστα έφτασε μέχρι και το κοινοβούλιο την περασμένη Τρίτη, με τον Μάρτιν Σουλτς να κατηγορεί την επιχείρηση για «κοινωνική ανευθυνότητα», θυμίζοντας της ότι φέτος μόνο, είχε κέρδη πάνω από 6 δισ. ευρώ. Μάλιστα ο κύριος Σουλτς την περασμένη Πέμπτη, σε μια πρόβα ίσως του ρόλου του ως αρχηγού της αντιπολίτευσης, βρέθηκε στην συγκέντρωση διαμαρτυρίας των εκπροσώπων των εργαζομένων στο Βερολίνο.
Η απάντηση του επικεφαλής της εταιρίας ήταν άκρως... πολιτική, επιστρέφοντας τον χαρακτηρισμό περί ανευθυνότητας στον επικεφαλής των Σοσιαλδημοκρατών, ζητώντας του να σοβαρευτεί και να κοιτάξει να ξανα-συνεργαστεί με την Χριστιανοδημοκρατία σε ένα «μεγάλο συνασπισμό».
Η αντιπαράθεση αυτή φωτίζει κάποιες αθέατες πτυχές των όσων συμβαίνουν τις τελευταίες εβδομάδες στο Βερολίνο. Μπορεί αμέσως μετά τις εκλογές όλοι να δήλωναν ότι η επανάληψη του ίδιου συνασπισμού θα είναι κακή, αφού θα δώσει την ευκαιρία στην ακροδεξιά «Εναλλακτική για τη Γερμανία» να αναλάβει το ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης και να ενισχύσει κι άλλο το προφίλ της.
Τώρα όμως οι εκπρόσωποι των επιχειρήσεων μοιάζουν να μην στεναχωρούνται για αυτό το ενδεχόμενο και ανακαλύπτουν ξανά τον έρωτά τους για το μεγάλο συνασπισμό, αδιαφορώντας για τις συνέπειες. Τη στάση αυτή μάλλον κοντόφθαλμη τη λες.
Το περιστατικό αυτό δεν αποκαλύπτει μόνο το μεγάλο δίλημμα του Μάρτιν Σουλτς, που ως αντιπολίτευση θα μπορεί φυσικά να τα βάζει πιο εύκολα με τις «άκαρδες εταιρίες». Μαρτυρά και έναν από τους λόγους της ανασφάλειας, που διακατέχει ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας. Ακόμα και εργαζόμενοι μιας εταιρίας που σε συγκεκριμένες περιοχές είναι παραδοσιακά κάτι σαν μια «μεγάλη οικογένεια», όπως συμβαίνει με τη SIEMENS ειδικά στη Βαυαρία, δεν έχουν πια την σιγουριά άλλων γενεών, ότι θα βγουν στην σύνταξη από την εργασία, που ξεκίνησαν ως νέοι. Σημάδια της παγκοσμιοποίησης θα πει κανείς. Οπως και το τέλος των παραμυθιών, που ήθελαν κάποιους μάνατζερ βιομηχανικών κολοσσών να βλέπουν τους εργαζόμενους ως «παιδιά τους» και να λειτουργούν στοργικά με γνώμονα και την δική τους εξασφάλιση.
Από το Έθνος της Κυριακής
