Είναι χρήσιμο να έχουμε επίγνωση της πραγματικότητας, απαραίτητο στοιχείο για να μπορέσουμε να δούμε τι θα γίνει στο μέλλον. Πέρα από το… κληρονομικό χάρισμα, πρέπει να δούμε το που οδηγείται σήμερα η κατάσταση, κυρίως στο μέτωπο της οικονομίας και βεβαίως ποιες προκλήσεις τείνουν να δημιουργηθούν. Έχουμε και λέμε. Εδώ και ένα χρόνο η Εφορία τα δίνει όλα με τις κατασχέσεις των λογαριασμών. Ακόμα και μερικά σεντς κατάσχονται. Κοιτάζω τα γκάλοπς. Η διαφορά ανάμεσα στην κυβέρνηση και την αντιπολίτευση έχει παγιωθεί στις 8 μονάδες. Η Νέα Δημοκρατία δεν μπορεί να φύγει πάνω από το 28% και ο ΣΥΡΙΖΑ παίζει γύρω στο 18 – 19%. Τώρα έχουμε τους πλειστηριασμούς των ακινήτων. Η διαφορά στα δύο κόμματα εξουσίας παραμένει η ίδια. Στο ενδιάμεσο έχει σκάσει το θέμα του «μεσάζοντα» της Αραβίας, η συζήτηση στη Βουλή, χωρίς όμως, δημοσκοπικά να έχει «ανοίξει μύτη». Το ερώτημα της αγοράς, όταν την περασμένη εβδομάδα ξεκίνησαν οι πλειστηριασμοί των ακινήτων ήταν, πόσα από τα σπίτια που βγήκαν στο σφυρί ήταν πρώτη κατοικία. Πόσο οι ιδιοκτήτες τους τα είχαν ανάγκη. Ένα ερώτημα που μόνο τα «κοράκια» των Ειρηνοδικείων γνωρίζουν και βεβαίως οι τράπεζες.

Η κοινωνία είναι αποχαυνωμένη. Ή τέλος πάντων, μοιάζει αποχαυνωμένη. Κοιμάται. Φτώχεια. Δεν υπάρχει καμία διάθεση για ρήξη. Διότι το ερώτημα που τίθεται είναι, ok να γίνει επανάσταση, για να έρθει μετά ποιος;

Να ξεμπερδεύουμε με τα μνημόνια. Να υιοθετήσουμε μία πραγματικά φιλοεπιχειρηματική πολιτική, πολιτική ανάπτυξης κι όλα θα μπουν σε μία ρότα. Μέχρι τότε νηστεία και προσευχή…