Το γνωστό από καιρό εκκρεμές αίτημα της αγοράς ενισχύεται πλέον έτι περαιτέρω, μετά τις πρόσφατες αγοραπωλησίες κόκκινων τραπεζικών χαρτοφυλακίων κυριολεκτικά για ένα κομμάτι ψωμί, τη στιγμή που επιχειρήσεις – δανειολήπτες ήταν πρόθυμες να καταβάλλουν σημαντικά υψηλότερο τίμημα εξαγοράς των δανείων τους, πριν αυτά περάσουν σε ξένα χέρια.

Κίνηση, η οποία θα είχε ασφαλώς διπλό θετικό αποτέλεσμα τόσο για την βελτίωση των εσόδων των τραπεζών, όσο και των ίδιων των επιχειρήσεων που θα διατηρούνταν στη ζωή, με ότι αυτό συνεπάγεται για τις θέσεις απασχόλησης την βιωσιμότητα των ασφαλιστικών αλλά και των δημόσιων ταμείων.

Πέραν των παραπάνω, σημαντικότατη συνέπεια από την παροχή δυνατότητας εξαγοράς των δανείων από τους ίδιους τους οφειλέτες θα ήταν η αποφυγή της αφελληνοποίησης εκατοντάδων επιχειρήσεων και η απρόσκοπτη συνέχιση της λειτουργίας τους. Και αυτό καθώς, η φιλοσοφία των κερδοσκοπικών αυτών funds κάθε άλλο παρά ενδιαφέρεται για την επιχειρηματική βιωσιμότητα αλλά στοχεύει στην είσπραξη έστω και ενός σεντ παραπάνω από όσα δόθηκαν για να αγορασθεί το χαρτοφυλάκιο των χρεών.

Τακτική, η οποία πολύ εύκολα μπορεί να οδηγήσει σε ξαφνικό θάνατο εκατοντάδες επιχειρήσεις από τις οποίες δεν θα ζητηθεί καν σχέδιο βιωσιμότητας για μακροχρόνια ρύθμιση, αλλά θα βρεθούν άμεσα αντιμέτωπες με διαδικασίες εξπρές (σχεδόν άμεση αποπληρωμη , κατασχέσεις, πλειστηριασμοί) για την τακτοποίηση των χρεών τους.