Το ραντεβού της Πέμπτης στο προεδρικό Μέγαρο στο Βερολίνο ήταν η συνάντηση των τριών μεγάλων χαμένων της εκλογικής μάχης της 24ης Σεπτεμβρίου. Ανγκέλα Μέρκελ από τους Χριστιανοδημοκράτες, Κλάους Ζέεχοφερ από τους Χριστιανοκοινωνιστές και Μάρτιν Σουλτς από τους Σοσιαλδημοκράτες έχασαν περίπου 14 μονάδες εκείνη την Κυριακή, που φάνηκε να σηματοδοτεί το οριστικό τέλος του «μεγάλου συνασπισμού».
Οι τρεις αποδέχτηκαν την πρόταση του Φρανκ Βάλτερ Στάινμαϊερ με βαριά καρδιά και υπό την πίεση, τόσο του ίδιου του προέδρου, όσο και της γερμανικής «ελίτ» μιντιακής αλλά και επιχειρηματικής, προκειμένου να μην αφήσουν την χώρα να πέσει σε μια περίοδο απανωτών εκλογικών αναμετρήσεων. Το ερώτημα, που εύστοχα διατυπώθηκε είναι αν οι τρεις είναι σε θέση να «επανιδρύσουν τον εαυτό τους».
Μεσολάβησε το «σκάνδαλο της γλυφοσάτης», και τα μαύρα σύννεφα πάνω από το παλάτι του Bellevue πύκνωσαν. Η απόφαση του υπουργού Γεωργίας, Κρίστιαν Σμιντ, να συναινέσει για μια ακόμα πενταετία στην χρήση του ζιζανιοκτόνου της εταιρίας Monsanto, που τελεί σε φάση εξαγοράς από την γερμανική Bayer, χωρίς να ενημερώσει το «υπηρεσιακό» υπουργικό συμβούλιο αναζωπύρωσε την κρίση εμπιστοσύνης. Ο Βαυαρός Χριστιανοκοινωνιστής υπουργός δέχτηκε ένα «μάλωμα» από την καγκελάριο, που έμοιαζε περισσότερο με «κανάκεμα» και την σύσταση να μην το ξανακάνει.
Οι Σοσιαλδημοκράτες δήλωσαν ότι αυτό δεν είναι αρκετό, απέφυγαν ωστόσο να ζητήσουν την παραίτηση του υπουργού, όπως έκαναν οι Πράσινοι.
Το περιστατικό ερμηνεύτηκε ποικιλοτρόπως. Αλλοι είπαν ότι πρόσθεσε μια ακόμα γρατζουνιά στο ξεθωριασμένο προφίλ της καγκελαρίου, η οποία φαίνεται να έχει χάσει τον έλεγχο των υφισταμένων της. Αλλοι μίλησαν για υποκρισία, αρνούμενοι να δεχτούν ότι δεν γνώριζε τη στάση του υπουργού της στα ευρωπαϊκά φόρα.
Σε κάθε περίπτωση η υπόθεση διέψευσε διαρροές σε συντηρητικά έντυπα ότι η καγκελάριος «ξαναβρήκε το χαμένο της σφρίγος». Η εικόνα της ήταν ξανά μιας «παρατηρήτριας των εξελίξεων», που βρίσκεται αιχμάλωτη ανάμεσα στην απροθυμία των σοσιαλδημοκρατών να συνεργαστούν και τους λεονταρισμούς των Χριστιανοκοινωνιστών, που σκέφτονται μόνο τις τοπικές εκλογές στη Βαυαρία το φθινόπωρο του '18.
Η τραγωδία της καγκελαρίου δεν είναι απλώς ότι χρειάζεται και τους δύο. Είναι ότι τόσο προ- όσο και μετ-εκλογικά δεν διευκρίνισε, πού «στοχεύει» με τη νέα της κυβέρνηση. Το ερώτημα «τι θέλει η Μέρκελ», ποιό είναι το σχέδιο της, τίθεται όλο και πιο βασανιστικά.
Η καγκελάριος κρατά κλειστά τα χαρτιά της... αν έχει τέτοια. Δεν έχει τοποθετηθεί στις προτάσεις Μακρόν για την Ευρώπη. Δεν έχει απαντήσει στο αίτημα πολλών οικονομολόγων για ενίσχυση των δημόσιων επενδύσεων, που θα τονώσουν την εσωτερική ζήτηση, θα αντιμετωπίσουν ανισότητες αλλά και θα τονώσουν ολόκληρη την ευρωζώνη. Δεν έχει ουσιαστικά τοποθετηθεί απέναντι στις απανωτές προκλήσεις του Ερντογάν και στις έμμεσες ή άμεσες απειλές του να ακυρώσει την συμφωνία, που είχε «κλείσει» μαζί της για την αντιμετώπιση των προσφυγικών ροών προς την Ευρώπη. Και ο κατάλογος των αναπάντητων ερωτηματικών δεν τελειώνει εδώ.
