Παράκαμψη προς το κυρίως περιεχόμενο
Αμύνταιο
"Αγαπητέ Μανόλη"...
Παρασκευή, 16/02/2018

Σε πολύφερνη νύφη αναδεικνύεται  η λιγνιτική μονάδα του Αμυνταίου της ΔΕΗ  και σπεύδουν εγχώριοι, μεγάλοι,  ιδιωτικοί όμιλοι με συμφέροντα στην ενέργεια να της δώσουν  το φιλί της ζωής,  λίγο καιρό πριν αποσυρθεί αναγκαστικά  από το σύστημα, αν δεν προλάβει να  αναβαθμιστεί περιβαλλοντικά.

Το περίεργο, εκ πρώτης όψεως,  ενδιαφέρον ανταγωνιστών της ΔΕΗ για την ίδια τη ΔΕΗ μπορεί να προκαλεί διάφορους συνειρμούς έχει όμως έναν κοινό παρονομαστή, που ακουμπά στο ενεργειακό μέλλον της χώρας : Tην ανάγκη της βιομηχανίας για φθηνή ηλεκτρική ενέργεια.

Το νέο ενεργειακό μοντέλο, όπως μέχρι στιγμής προδιαγράφεται, φαίνεται ότι θα είναι ένα ακριβό μοντέλο ή για να ακριβολογούμε, ακριβότερο από το τρέχον, καθώς το μέχρι σήμερα φθηνό καύσιμο, ο λιγνίτης, από τη μία υποκαθίσταται από φυσικό αέριο,  ΑΠΕ και εισαγωγές και από την άλλη επιβαρύνεται συνεχώς από τα δικαιώματα ρύπων.

Πρόκειται για έναν συνδυασμό που θορυβεί την εγχώρια ενεργοβόρο βιομηχανία, η οποία νιώθει της απειλή του υψηλότερου κόστους ηλεκτρισμού, επακόλουθο της αλλαγής στο ενεργειακό μείγμα καυσίμων και προσπαθεί να βρει τον τρόπο για να εξασφαλίσει ανταγωνιστικές συμβάσεις προμήθειας ηλεκτρικού ρεύματος στο μέλλον.

Το ζητούμενο όμως είναι τι κάνει η πολιτεία, η οποία ακολουθώντας διάφορες πολιτικές μέχρι τώρα έχει φέρει  με τις συνεχείς καθυστερήσεις της τα πράγματα στα άκρα,  τόσον όσον αφορά στην εφαρμογή των ευρωπαϊκών πολιτικών στην αγορά ηλεκτρισμού, όσο και στην ίδια την επιβίωση της ΔΕΗ.

Τώρα που εκπονεί τη μελέτη  για τον μακροχρόνιο ενεργειακό σχεδιασμό, έστω και στο «και πέντε»,  καιρός είναι η ηγεσία του υπουργείου Περιβάλλοντος- Ενέργειας να λάβει υπόψη  τις ανάγκες της πραγματικής ελληνικής οικονομίας και να προνοήσει για το πώς θα τις εξυπηρετήσει καλύτερα μέσα στο πλαίσιο των ευρωπαϊκών κανόνων, όπως άλλωστε κάνουν και οι άλλες χώρες. Αυτό θα είναι το πραγματικό φιλί της ζωής.