Παράκαμψη προς το κυρίως περιεχόμενο
Συρία
Η διαμεσολαβήτρια
Τρίτη, 24/04/2018

Αν κάτι απέδειξε η τελευταία επίθεση των «συμμάχων» της Δύσης στη Συρία, αυτό ήταν η ανυπαρξία μιας στοιχειωδούς κοινής γραμμής των Ευρωπαίων σε ζητήματα εξωτερικής πολιτικής. Την ώρα που Βρετανία και Γαλλία προσπαθούσαν αγχωτικά να θυμίσουν στον πλανήτη την παλιά τους αίγλη, ως στρατιωτικές δυνάμεις ,η Γερμανία της κας Μέρκελ περιοριζόταν σε μισόλογα, παίρνοντας πάντως σαφώς θέση υπέρ των «χειρουργικών» χτυπημάτων, που προς έκπληξη ορισμένων έφτασαν να τα επικροτήσουν ακόμα και σχολιαστές του άλλοτε «πασιφιστικού» Τύπου.

Τις ίδιες μέρες Χριστιανοδημοκράτες και Σοσιαλδημοκράτες, ο καθένας βεβαίως με τον τρόπο του έστελναν, στο σκουπιδοτενεκέ τα φιλόδοξα σχέδια Μακρόν για την Ευρώπη, δικαιώνοντας τη νέα επικεφαλής των Πρασίνων, Ανναλένα Μπέρμποκ που είχε σχολιάσει την απομάκρυνση του Μάρτιν Σουλτς, ως την αποχώρηση και του τελευταίου Ευρωπαίου πολιτικού από την κυβέρνηση.

Αγνοώντας όλα τα παραπάνω κάποιοι αναλυτές στο Βερολίνο παρακινούν την Ανγκέλα Μέρκελ να αναλάβει το ρόλο της «διαμεσολαβήτριας» στην κρίση της Συρίας, εκμεταλλευόμενη τις καλές της σχέσεις και με τις δύο πλευρές, έτσι ώστε να μπορέσει η Γερμανία να προσδώσει στόχο σε ένα σχέδιο, που μοιάζει να μην τον είχε ποτέ.

Μόνο που αυτές οι εκκλήσεις μοιάζουν να αγνοούν κάποιες σημαντικές παραμέτρους. Και δεν εννοούμε μόνο το ...παρελθόν της κυρίας Μέρκελ, όταν σε μια ανάλογη κατάσταση, στον πόλεμο του Ιράκ το 2003, δήλωνε ευθαρσώς ως επικεφαλής της αντιπολίτευσης, ότι δεν συμμερίζονται όλοι οι Γερμανοί τη στάση του διδύμου Γκέρχαρντ Σρέντερ και Γιόσκα Φίσερ, που είχε αρνηθεί να συνδράμει στις πολεμικές επιχειρήσεις της τότε «συμμαχίας».

Αυτή τη στιγμή η Γερμανία διαθέτει μια καγκελάριο της οποίας το άστρο δύει και το μόνο που την απασχολεί είναι να ικανοποιήσει τις υπερβολικές απαιτήσεις υπερσυντηρητικών «συντρόφων» της, που δημόσια δηλώνουν ότι δεν ενδιαφέρονται «να μετατρέψουν σε πολιτικό σχέδιο τα αισθήματα χαράς του κυρίου Μακρόν». Συνεργάζεται με έναν υπουργό Εξωτερικών, που οι περισσότεροι ομόλογοι του μέχρι τώρα δεν ήξεραν καν το όνομα του. Η κεντροδεξιά μοιάζει να έχει βάλει σαν στόχο της να κερδίσει ετεροχρονισμένα την ιδεολογική μάχη με την γενιά του '68 και η Κεντροαριστερά να βολέψει (ίσως για τελευταία φορά) όσους πιστούς της έχουν απομείνει στις δημόσιες θέσεις, που αναλογούν σε ένα κόμμα του 20%.

Ξεφυλλίζοντας κανείς τις εφημερίδες στο Βερολίνο έχει την αίσθηση ότι η αντίληψη περί εξωτερικής πολιτικής της Γερμανίας μοιάζει να έχει πληγεί από ένα συνδυασμό αφελούς απλοϊκότητας και εγωιστικής μυωπίας, που δεν μπορεί να δει σε ορίζοντα μακρύτερο κάποιων μηνών. Ετσι κι αλλιώς η καγκελάριος Μέρκελ δεν υπήρξε ποτέ παθιασμένη Ευρωπαία, ούτε μεγάλη μαέστρος της εξωτερικής πολιτικής, την οποία είχε σε μεγάλο βαθμό παραδόσει στις αρμοδιότητες του υπουργού της Οικονομικών, των τραπεζιτών και του συνδέσμου βιομηχάνων. Το να περιμένει κανείς «μαγικά» από τη μεριά της στο διπλωματικό τομέα είναι δείγμα απώλειας της επαφής με την πραγματικότητα.