Κατηφορίζοντας από την Άμφισσα προς την Ιτέα ήσουν μπροστά σε ένα υπέροχο θέαμα από τον ελαιώνα που έμοιαζε σαν θάλασσα, διασχίζοντας τις τεράστιες εκτάσεις δεξιά και αριστερά του δρόμου.

Αυτή η εικόνα όμως δεν υπάρχει πλέον. Στη θέση αυτών των δένδρων, υπάρχουν πλέον αποκαΐδια, και στη θέα της καμένης γης αισθάνεσαι ένα πλάκωμα στην καρδιά σου.

Και αυτό γιατί είσαι μπροστά σε ένα έγκλημα, που συνέβη στον αρχαιότερο και μεγαλύτερο ελαιώνα στη χώρα μας.

Σε ένα έγκλημα προς τη μητέρα φύση, που τόσο απλόχερα είχε δώσει στην ευλογημένη γη της Άμφισσας έναν από τους καρπούς της, την ελιά.

Δεν πιστεύεις αυτό που βλέπεις. Πέρα ότι καταστράφηκαν περιουσίες, προσπαθείς να δώσεις εξηγήσεις στον εαυτόν σου πως καταστράφηκε αυτή η έκταση.

Έκταση που εκτείνεται όσο βλέπει το μάτι σου.

Είναι η δεύτερη φωτιά που βάζουν σε αυτό το σημείο μας λέει ένας βουρκωμένος αγρότης ο οποίος περπατούσε με τον πιστό του φίλο, το σκύλο, κοιτάζοντας αφηρημένα τους καμένους κορμούς, τις πεσμένες και καμένες κολώνες της ΔΕΗ. Την πρώτη φορά τη γλιτώσαμε, αλλά τώρα…τραγωδία, ψιθύρισε συνεχίζοντας το αργό βήμα του.

Αυτό με τις φωτιές στις χώρα μας, πως άραγε θα μπορούσε να ερμηνευθεί.

Κάθε χρόνο τα ίδια και τα ίδια, χιλιάδες στρέμματα χάνονται από τη πύρινη λαίλαπα και να τιμωρηθούν οι δράστες. Γιατί για δράστες πρόκειται….

Και εντελώς τυχαία οι πυρκαγιές εκδηλώνονται όταν έχει ανοίξει ο ασκός του Αιόλου.

Και το καλοκαίρι καλά κρατεί ακόμα, με τον υδράργυρο να ανεβαίνει και ο κίνδυνος για πυρκαγιές να είναι στο κόκκινο.

Κρίμα, πάντως πολύ κρίμα, αν και οι λέξεις είναι πολύ φτωχές μπροστά σε αυτή τη θλιβερή εικόνα. Την εικόνα που αφήνει πίσω της η κάθε πυρκαγιά…