Η προοδευτική πρόταση του Αλέξη γοήτευσε αρκετούς από εμάς. Νέος πολιτικός, φέρελπις, που με το λόγο του προσπάθησε να πείσει ότι έχει τη λύση στο πρόβλημα της Ελλάδας. Το κατάφερε σε μεγάλο βαθμό. Μιλώντας για την Ευρώπη που αλλάζει και για την ελπίδα που έρχεται, κέρδισε την ψήφο μας.

Κάπως έτσι γεννήθηκαν οι μεγάλες προσδοκίες...

Μια υπερήφανη διαπραγμάτευση ξεκίνησε για την προάσπιση των δικαιωμάτων ενός αξιοπρεπή λαού. Αυτή θα έλυνε το πρόβλημα της Ελλάδας και θα εξασφάλιζε ένα καλύτερο μέλλον.

Εν τω μεταξύ περιμέναμε τις μεταρρυθμίσεις που θα οδηγούσαν στην καλύτερη οργάνωση της λειτουργίας του κράτους. Θα μείωναν τη σπατάλη και την αισχροκέρδεια, θα ενίσχυαν τους ασθενέστερους, θα αύξαναν την παραγωγικότητα, θα ενίσχυαν την κοινωνική δικαιοσύνη. Θα έβαζαν τη βάση για την ανάπτυξη του κράτους.

Αλίμονο... Όλα αυτά παρέμειναν μεγάλες προσδοκίες.

Μεταρρυθμίσεις δεν έγιναν. Μόνο επαναπροσλήψεις στο δημόσιο.

Όσο για τη διαπραγμάτευση: απογοήτευση και ντροπή. Ποιος να το φανταζόταν ότι η προοδευτική πρόταση ήταν να γίνουμε επαίτες και να οδηγηθούμε σε μια ολέθρια σύγκρουση με όλη την Ευρώπη.

Αυτή η εθνική ντροπή μάλιστα, παρουσιάστηκε ως υπερήφανη στάση. Όχι λοιπόν, δεν είναι έτσι. Ένας υπερήφανος λαός δεν καταδέχεται να παρακαλάει για τα χρέη του, ούτε απειλεί τους εταίρους του με χρεωκοπία.

Φτάσαμε και στο τέλος.

Ένα Δημοψήφισμα που φαίνεται να προετοιμάζει την ηρωική έξοδο της Κυβέρνησης. Ενάντια στην κοινή λογική, εν μέσω των κραυγών αγωνίας της κοινωνίας.

Οι Τράπεζες έχουν κλείσει και τίποτα δεν κινείται. Το μόνο που συμβαίνει είναι μερικές ακόμα επαναπροσλήψεις στο Δημόσιο.

Ας μη γελιόμαστε. Δίλημμα για τους υπερήφανους Έλληνες δεν υπάρχει. Δεν είμαστε αεριτζήδες και δεν τζογάρουμε την τύχη των παιδιών μας.

Όλοι μαζί λέμε Ναι στην Ευρώπη.