Από τον Ιανουάριο του 2015, βιώνουμε μια ισχυρή παλινδρόμηση της οικονομίας που πότε δείχνει να παίρνει τα πάνω της για να επιστρέψει, όμως, ξανά στη στασιμότητα και την αβεβαιότητα. Αυτή η κατάσταση που ήρθε με το αχρείαστο τρίτο μνημόνιο 2015-2018, συνοδεύεται με νέα μέτρα, που διαρκώς φτωχαίνουν τους Έλληνες.


Επειδή στη ζωή και στην πολιτική οι πράξεις και τα λεγόμενα καταγράφονται ανεξαρτήτως αν η λήθη τα ξεθωριάζει, καλό είναι να θυμηθούμε κάποια στοιχεία αδιαμφισβήτητα, εν όψει της νέας παρουσίας των κομμάτων στη ΔΕΘ.


Οι προεκλογικές υποσχέσεις του Φθινοπώρου του 2014 με το λεγόμενο Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης του ΣΥΡΙΖΑ ήταν παντελώς ανεδαφικές, αφού αποτελούσαν απλό ευχολόγιο. Από τότε όμως έχουν περάσει τρία χρόνια. 


Σήμερα η ελληνική κυβέρνηση προσπαθεί -με αφορμή την ολοκλήρωση της δεύτερης αξιολόγησης, την έξοδο στις αγορές, την προετοιμασία για τη ΔΕΘ και την επικείμενη τρίτη αξιολόγηση- να επιχειρηματολογήσει ότι η Ελλάδα αρχίζει να βλέπει φως, ότι ανακάμπτει και ότι πλησιάζει την πόρτα της εξόδου από τα Μνημόνια.


Η αλήθεια όμως στην Οικονομία δεν είναι υποκειμενική. Είναι πάντα αντικειμενική και μία και εν προκειμένω πιστοποιείται από αδιαμφισβήτητους παράγοντες που πρέπει να έχει υπόψιν του ο Πρωθυπουργός.

Οι αποδόσεις των ομολόγων δεν υποχωρούν. Η έξοδος στις αγορές ήταν αναγκαία, απαραίτητη, αλλά εν μέρει επικοινωνιακή. Το μείζον ζητούμενο είναι η εμπιστοσύνη και για να γυρίσει αυτή θέλει δουλειά πολλή… Η Ελλάδα δεν μπορεί να δανειστεί για μία 10ετία γιατί ουδείς επενδυτής θα δανείσει την Ελλάδα για διάστημα πέραν της συμφωνημένης περιόδου με τους δανειστές, δηλαδή μέχρι το 2022. Η Ελλάδα μπορεί να δανειστεί για 3 χρόνια ή 1 χρόνο ή 2 χρόνια αλλά όχι για 10 χρόνια. Η απόδοση του 10ετούς στο 5,60% αυτό αποδεικνύει.