Ηταν από τις λίγες φορές, που η Ανγκέλα Μέρκελ δεν προσπάθησε καν να κρύψει το πόσο «σκασμένη» ήταν. Την περασμένη Πέμπτη στις Βρυξέλλες και αφού είχε δει τις χώρες του Βίζεγκραντ να «επαναστατούν» και επίσημα κατά των ποσοστώσεων στο προσφυγικό, βρίσκοντας μάλιστα την στήριξη του Πολωνού προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Ντόναλντ Τουσκ, η γερμανίδα καγκελάριος χρησιμοποίησε σκληρή γλώσσα για εκείνους που έχουν «επιλεκτική» αντίληψη περί αλληλεγγύης.
Δεν ήταν φυσικά η πρώτη φορά που οι Ανατολικοευρωπαίοι απέδειξαν ότι έχουν μια αδυναμία στην Ευρώπη «αλά καρτ» συνεργώντας μόνο σε όσα τους συμφέρουν, όπως επεσήμανε και ο ολλανδός πρωθυπουργός Μαρκ Ρούτε.
Αυτό που αξίζει να αναρωτηθεί κανείς, είναι γιατί αυτή η ανταρσία εκδηλώνεται με τόσο θράσος στην συγκεκριμένη χρονική στιγμή, αλλά και το ποιές θα μπορούσαν να είναι οι συνέπειές της. Στο Βερολίνο οφείλουν να συνειδητοποιήσουν ότι η εσωτερική πολιτική αστάθεια, για την οποία μιλά ολόκληρη η Ευρώπη είναι πριν από όλα αποτέλεσμα και της προσωπικής φθοράς της καγκελαρίου. Οσο ο χρόνος θα περνά, θα ζυγώνει το... Πάσχα και η Γερμανία θα κυβερνάται «υπηρεσιακώς» είναι πιθανό να δούμε και άλλα τέτοια δείγματα «αυθάδειας» απέναντι στην παντοδύναμη ηγέτιδα της Ευρώπης.
Ας μην ξεχνάμε ότι το όλο «πακέτο» προσωρινής αντιμετώπισης (και σίγουρα όχι οριστικής επίλυσης) του προσφυγικού φέρει την προσωπική σφραγίδα της κυρίας Μέρκελ, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα την σχετική συμφωνία με την Τουρκία. Με τον Ερντογάν να μοιάζει ολοένα και πιο απρόβλεπτος και το προσφυγικό να έχει μονοπωλήσει σχεδόν την συζήτηση στην προεκλογική περίοδο στην Γερμανία, η καγκελάριος βλέπει επιπροσθέτως να την αμφισβητεί ένας από τους ανθρώπους, που υποτίθεται ότι μπορούσε να εμπιστεύεται. Ο Ντόναλντ Τουσκ, τον οποίο στήριξε και στην πρώτη εκλογή του, όταν στις Βρυξέλλες κάποιοι ειρωνικά σχολίαζαν ότι οι γνώσεις του των ξένων γλωσσών τερματίζουν στα... γερμανικά, αλλά και για τη δεύτερη θητεία του, όταν προσπάθησε να τον «ξηλώσει» η κυβέρνηση της ίδιας του της πατρίδας.
Στην γερμανική πρωτεύουσα η αμηχανία ήταν έκδηλη. Το τελευταίο πράγμα που θα μπορούσε να συμβεί εν μέσω των «διερευνητικών» επαφών για την συνέχιση της κυβερνητικής συνεργασίας με τους Σοσιαλδημοκράτες θα ήταν μια «υποτροπή της προσφυγικής κρίσης». Στο στρατόπεδο των Χριστιανοδημοκρατών μάλλον το έχουν υποψιαστεί αυτό και λογικά βιάζονται να ξεκινήσουν και να ολοκληρώσουν τις σχετικές διαπραγματεύσεις πριν επιδεινωθεί και άλλο η κατάσταση. Γνωρίζουν επίσης όλοι, ότι μια διαδικασία νέων εκλογών θα έδινε το δικαίωμα τόσο στην ακροδεξιά «Εναλλακτική για την Γερμανία» όσο και στους ...νεοδεξιούς Φιλελεύθερους να αλωνίζουν, κινδυνολογώντας για το ενδεχόμενο η Γερμανία να υποχρεωθεί να δεχτεί και τους πρόσφυγες, που απορρίπτουν μια σειρά χώρες της Ανατολικής Ευρώπης.
Αυτή η πίεση ίσως τελικά να επιταχύνει τις διαδικασίες «διαλόγου» Χριστιανοδημοκρατών/Χριστιανοικοινωνιστών-Σοσιαλδημοκρατών. Το τι αποτέλεσμα θα βγάλει αυτός ο διάλογος είναι άλλο θέμα...
