Κάθε φορά που ταξιδεύω στο Βερολίνο, σκέφτομαι ότι αν κάποιος ξένος ομόλογός της θα ήθελε να «πικάρει» την Ανγκέλα Μέρκελ θα μπορούσε να της τηλεφωνεί μια στα τόσο και να τη ρωτάει: «Πότε ανοίγει το καινούριο σας αεροδρόμιο;». Τρεις δεκαετίες μετά την ενοποίησή της η γερμανική πρωτεύουσα συνεχίζει να «βολεύεται» με δύο αεροδρόμια, που δεν ταιριάζουν στο... μεγαλείο του γερμανικού αετού. Το ένα είναι το πρώην της Ανατολικής Γερμανίας (Σένεφελντ) και το άλλο ένα από τα αεροδρόμια των συμμάχων στο Δυτικό Βερολίνο (Tέγκελ), το οποίο έπρεπε να είχε κλείσει κανονικά από το 2012. Και τα δύο λειτουργούν με προσωρινές «πατέντες» και κάνουν αξέχαστη την ταλαιπωρία όσων φτάνουν με αεροπλάνο στην γερμανική μητρόπολη.
Το μεγαλεπήβολο σχέδιο για το καινούριο διεθνές αεροδρόμιο της γερμανικής πρωτεύουσας έλεγε ότι θα έπρεπε να λειτουργεί από το 2011. Από τότε τα εγκαίνια του έχουν αναβληθεί ούτε μια, ούτε δύο αλλά πέντε φορές, εξαιτίας κακοτεχνιών στις οποίες φυσικά και εμπλέκονται μια σειρά από τις μεγαλύτερες γερμανικές εταιρείες (Siemens, Bosch κλπ). Αυτόματες πόρτες που δεν ανοίγουν, συστήματα πυρασφάλειας που δεν συνεννοούνται μεταξύ τους, κενοί χώροι που δεν υπήρχαν στο αρχικό αρχιτεκτονικό σχέδιο και άλλα τέτοια τραγελαφικά, που κάνουν το θρύλο του γιοφυριού της Αρτας να ωχριά μπροστά στο μέγεθος της ανοργανωσιάς και της ρεμούλας.
Πρόκειται ίσως για το μεγαλύτερο σκάνδαλο στον τομέα των κατασκευών στη σύγχρονη Ευρώπη. Είναι εύκολο να φανταστείτε τι θα είχαν ακούσει για παράδειγμα οι Ελληνες ή οι Ιταλοί αν τους είχε συμβεί κάτι αντίστοιχο, από κάποιους «παντογνώστες» Γερμανούς πολιτικούς και τον γερμανικό τύπο που θα έβρισκε ακόμα μια ευκαιρία να χλευάσει τη «διαφθορά» στον ευρωπαϊκό Νότο.
Ομως εδώ πρόκειται για τη Γερμανία. Προϋπολογισμοί αναθεωρούνται προς τα πάνω, μάνατζερ πάνε κι έρχονται, επιτροπές στήνονται και διαλύονται, αλλά το «BER» παραμένει ένα συγκρότημα φάντασμα. Την περασμένη εβδομάδα σε συνέντευξη τύπου ανακοινώθηκε η νέα ημερομηνία (πιθανού) ανοίγματος του: Οκτώβριος του 2020, ακριβώς 30 χρόνια μετά την επανένωση. Αλλά και αυτή είναι ακόμα μετέωρη γιατί η χρηματοδότηση για τα επιπρόσθετα έργα δεν είναι ακόμα εξασφαλισμένη.
Ομως οι Γερμανοί είναι μαθημένοι να περιμένουν με παρρησία. Τι είναι εννιά-δέκα χρόνια καθυστέρησης μπροστά στην αιωνιότητα; Ο γερμανικός αητός είναι έτσι κι αλλιώς αθάνατος και σκέφτεται σε ιστορικές διαστάσεις...
Από το Έθνος
