Είναι ίσως ο πιο εύστοχος χαρακτηρισμός, που ακούστηκε τελευταία για την Ανγκέλα Μέρκελ. Η «αναισθησιολόγος». Η πολιτική της τα τελευταία χρόνια είχε σαν κεντρικό άξονα τη «νάρκωση» της κοινωνίας, την μετάβασή της σε ένα καθεστώς νιρβάνας με στόχο να κάνει η ίδια τη δουλειά της, περιορίζοντας στο ελάχιστο διαφωνίες και αντιδράσεις.
Η στρατηγική αυτή αποδείχτηκε ξεπερασμένη στις 24 Σεπτεμβρίου ημέρα των εκλογών στη Γερμανία, αλλά χρειάστηκε να περάσουν σχεδόν δύο μήνες μέχρις ότου αυτό γίνει συνείδηση στο περιβάλλον της. Στις 19 Νοεμβρίου δεν κατέρρευσε απλώς η διαδικασία διαλόγου για το σχηματισμό της κυβέρνησης Τζαμάικα, ένα σχέδιο που είχε πρώιμα βαφτιστεί ως μακρόπνοο και αναζωγονητικό για ένα κουρασμένο πολιτικό σύστημα. Αποδείχθηκε πολύ περισσότερο η αδυναμία της κυρίας Μέρκελ να συνεχίσει να κυβερνά την χώρα δια της σιωπής και της αναμονής των λαθών των υπολοίπων παικτών στην πολιτική σκακιέρα. Συμμάχων ή αντιπάλων της.
Ξαφνικά ακόμα και ο φιλικός της τύπος ανακαλύπτει ότι το 2018 αρχίζει το τελευταίο κεφάλαιο στην προσωπική της πολιτική ιστορία. Οι δημοσκοπήσεις φέρνουν τους συμπατριώτες της να θεωρούν ότι θα πρέπει να αποχωρήσει, πριν την παρέλευση της επόμενης τετραετίας. Και στο κόμμα της οι άλλοτε ανεπαίσθητοι ψίθυροι προβληματισμού για το μέλλον χωρίς αυτήν, γίνονται πλέον κανονικές φωνές.
Μπορεί το ξύπνημα από την εθνική νάρκωση να φαντάζει τεχνητό. Αλλά είναι πλέον μια πραγματικότητα. Αυτό που δείχνει να ανησυχεί περισσότερο από όλα, είναι το γεγονός ότι η καγκελάριος της «κανονικότητας» και της σταθερότητας δεν ασχολήθηκε ποτέ με το να διασφαλίσει αυτή την κανονικότητα και για την επόμενη (της) μέρα. Σήμερα μοιάζει πιθανό ότι την ημέρα που εθελοντικά ή αναγκαστικά θα παραδώσει τα κλειδιά της καγκελαρίας το κόμμα της, η χώρα της, η Ευρώπη θα βρίσκονται σε μια πολύ πιο ασταθή κατάσταση από τότε που τα είχε πρωτοπαραλάβει. Είναι η στιγμή που το «μεγαλείο» ενός ηγέτη κρίνεται σε ιστορικές διαστάσεις και όχι με κριτήριο τις τρέχουσες δημοσκοπήσεις.
Μπορεί η Ανγκέλα Μέρκελ να αποτρέψει μια τέτοια εξέλιξη; Είναι σα να περιμένεις από έναν πρωταθλητή, που κέρδιζε αγώνες χωρίς αντίπαλο, να αλλάξει τον τρόπο που αγωνίζεται, όταν πια βρίσκεται στη Δύση της καριέρας του, για να βελτιώσει ακόμα περισσότερο τις επιδόσεις του. Δεν έχει ξανασυμβεί. Φυσικά πάντα υπάρχει και η πρώτη φορά. Ή καλύτερα η ψευδαίσθηση ότι θα υπάρξει μια πρώτη φορά.Μέρκελ.
Από το Έθνος της Κυριακής
