Οι Αυστριακοί κατήργησαν τη μοναρχία το 1918, αλλά τα παιδιά στους παιδικούς σταθμούς και στα νηπιαγωγεία μεγάλωναν ακούγοντας από τις δασκάλες ως υπέρτατο κοπλιμέντο το «είσαι μια Σίσσυ» για τα κορίτσια ή «είσαι Κάιζερ» για τα αγόρια. Αυτό το «σύνδρομο της Σίσσυς», η νοσταλγία δηλαδή περασμένων μεγαλείων για μια χώρα, που μονίμως συγκρίνεται με τους σχεδόν δεκαπλάσιους σε πληθυσμό Γερμανούς γείτονές της μαζί με έναν βαθύ συντηρητισμό που συχνά ξεπερνά και τις αυστηρότερες επιταγές του καθολικισμού σφράγιζαν την κοινωνία, ακόμα και όταν η σοσιαλδημοκρατία του Μπρούνο Κράισκυ είχε καταφέρει να χορτάσει τον ασίγαστο μικροαστισμό της.
Ο Σεμπάστιαν Κουρτς ηγείται μιας κυβέρνησης Δεξιάς-Ακροδεξιάς, που ικανοποιεί σε μεγάλο βαθμό όλα τα παραπάνω ένστικτα. Από τη μια το 57% των Αυστριακών δήλωσε ΝΑΙ στο ερώτημα, αν η εσωστρέφεια είναι η καλύτερη προοπτική για μια χώρα, θεωρώντας ότι τα σοκολατένια μπαλάκια του Μότσαρτ, το σνίτσελ και η τούρτα Ζάχερ είναι αρκετά ισχυρά εργαλεία για να διασφαλίσουν την αυτάρκεια της.
Ο 30αρης «αυτοκράτορας-απομίμηση» επιβεβαιώνει έτσι τη δύναμη του ρητού «καλύτερα πρώτος στο χωριό». Είναι ολοφάνερη η φιλοδοξία του να παίξει το ρόλο του άτυπου ηγέτη της ομάδας του Βίζεγκραντ, χωρίς τυπικά να ανήκει σε αυτήν. Η Αυστρία παραδοσιακά επηρέαζε τις γειτονικές της χώρες (Ουγγαρία, Τσεχία, Σλοβακία, Πολωνία), υποτίθεται ότι τις βοήθησε να ενταχθούν στην ΕΕ και τώρα υιοθετεί τη δική τους απορριπτική προς τις αποφάσεις των Βρυξελλών στάση. Αλληθωρίζει και προς κάποιες άλλες χώρες, όπως η Ρουμανία, που επίσης δείχνουν διάθεση να ακολουθήσουν το το μοντέλο του Ορμπανιστάν, να επιβάλουν δηλαδή κατά τα ουγγρικά πρότυπα ένα σύστημα ελέγχου όλων των εξουσιών από τον «κυβερνήτη».
Η Αυστρία μπήκε στην ΕΕ μόλις το 1995. Είναι κι αυτή «παιδί» της ευφοριακής πρώτης διεύρυνσης της εποχής μετά την πτώση του Τείχους. Πολλοί την θεωρούσαν απλά ιπποκόμο της Γερμανίας. Κάτι ανάλογο συνέβη μερικά χρόνια αργότερα με τους Ανατολικοευρωπαίους που εντάχθηκαν με τυμπανοκρουσίες, είδαν τις υπέρμετρες ψευδαισθήσεις τους να καταρρέουν και μετατράπηκαν σε ένα περιφερειακό πρόβλημα για τις Βρυξέλλες. Σήμερα η Βιέννη επιλέγει το ρόλο του αρχηγού των περιθωριακών. Αφού δε μπορεί να συνεισφέρει στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση προτιμά να ηγηθεί όσων φιλοδοξούν να την φρενάρουν. Οταν ο επαρχιωτισμός συναντά την εκδικητικότητα, όταν τα σύνδρομα γίνονται στρατηγική το μενού καταλήγει δύσπεπτο, σχεδόν αηδιαστικό.
Aπό το Έθνος της Κυριακής
