Ο Κέβιν Κύνερτ δεν είναι αντιπροσωπευτικό δείγμα μέλους του SPD. Η γερμανική σοσιαλδημοκρατία είναι ένας σχεδόν υπερήλικας φοβισμένος μικροαστός, που για να αποφύγει την περαιτέρω πτώση του οδηγείται σε αποφάσεις ίδιες με εκείνες που έδωσαν το σύνθημα για την πτώση του. Αυτό που ζητούσε ο αρχηγός των Νέων Σοσιαλιστών από τους συντρόφους του ήταν να κάνουν ένα άλμα με στόχο να ξεπεράσουν τη... σκιά τους. Ηταν ένα όνειρο καταδικασμένο να αποτύχει.

Το σαφές ΝΑΙ στον «μικρομέγαλο συνασπισμό» από τα μέλη του κόμματος έδωσε μια απάντηση επί ενός πολύ πρακτικού ερωτήματος. Αν δηλαδή είχε φτάσει η ώρα, μετά από έξι μήνες περιπλανήσεων, το πολιτικό σύστημα της χώρας να καταφέρει να επιστρέψει στο γνωστό ασφαλές λιμάνι. Πολύ περισσότερα είναι όμως τα ερωτήματα που αφήνει αναπάντητα. Οχι μόνο το τι θα είχε συμβεί αν οι «σύντροφοι» είχαν το θάρρος να πουν ΟΧΙ. Αλλά γιατί το σχέδιο για μια επανεκκίνηση, για μια πιο κοινωνικά προσανατολισμένη, πιο αυτόνομη από την νεοφιλελεύθερη κυριαρχία πολιτική που πολλοί φαντάστηκαν ότι ξεκινούσε πριν από ένα περίπου χρόνο, χάθηκε στην πορεία; Τι θα είχε συμβεί αν ο Σουλτς δεν φοβόταν να αποκλείσει την Ευρώπη από την προεκλογική του εκστρατεία; Τι θα προέκυπτε αν αποφάσιζε να πάει έστω και καθυστερημένα με μια τέτοια διαφορετική ατζέντα σε νέες εκλογές; Πώς θα επηρεάζε μια τέτοια συζήτηση συνολικά τις εξελίξεις στην Ευρώπη;

Ο Εμανουέλ Μακρόν έχασε πολύ γρήγορα ένα συνομιλητή, με τον οποίο όχι μόνο μπορούσε να μιλάει απευθείας στα γαλλικά, αλλά τον θεώρησε κάποια στιγμή συνοδοιπόρο του στην προσπάθεια για μια ανακαίνιση του γερασμένου ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Ολοι αυτοί που καλούσαν τον Σουλτς να μπει στην κυβέρνηση, θα έχουν τώρα να κάνουν με τον Σολτς. Η διαφορά τους δεν είναι μόνο στο ένα γράμμα...

Το SPD παραμένει πιστό στον «τρίτο δρόμο» των Μπλαιρ, Σρέντερ και της υπόλοιπης παρέας που ακόμα κυριαρχεί στο μηχανισμό και ανατριχιάζει όταν ερωτάται αν ανήκει στην Αριστερά. Θα έπρεπε να είχε καταλάβει ότι ο δρόμος αυτός δεν είναι παρά η πιο αργή λωρίδα σε μια λεωφόρο, την οποία η Χριστιανοδημοκρατία με τις παραφυάδες της δείχνει να γνωρίζει καλύτερα. Για αυτό και ξαφνικά οι σοσιαλδημοκράτες βλέπουν όλο και καινούρια οχήματα να τους προσπερνούν. Και ακόμα δεν τα έχουν δει όλα...