Παράκαμψη προς το κυρίως περιεχόμενο
Κάρλες Πούιτζδεμοντ
Γερμανική νομολατρεία;
Δευτέρα, 26/03/2018

Από τον περασμένο Οκτώβριο είχα γράψει ότι ο Κάρλες Πούιτζδεμοντ προσπαθούσε να καταστήσει το ζήτημα της Καταλονίας «διεθνές», την ώρα που ο Ραχόι έδειχνε ότι δεν είχε καμιά διάθεση να το αντιμετωπίσει πολιτικά, επιλέγοντας να το «λύσει» με σιδερένιο χέρι. Οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών αυτό ακριβώς επιβεβαιώνουν. Ενας ξεπεσμένος Ισπανός πρωθυπουργός, του οποίου οι μέρες είναι μάλλον μετρημένες, έχει βάλει στόχο ζωής να κλείσει στα μπουντρούμια όλα τα στελέχη του κινήματος ανεξαρτησίας. Λες και με αυτό τον τρόπο θα κάνει το ζήτημα να ξεχαστεί. Η στάση του, το μόνο που δείχνει να επιτυγχάνει είναι να ξαναζεστάνει το κίνημα ανεξαρτησίας, να κατεβάσει και πάλι δεκάδες χιλιάδες Καταλανούς στους δρόμους και να θυμίσει στην «στρουθοκάμηλο» των Βρυξελλών, ότι το πρόβλημα κάθε άλλο παρά έχει θαφτεί.

Το ερώτημα είναι τι επιπτώσεις μπορεί να έχει τώρα η γερμανική εμπλοκή. Ο Πουιτζδεμόντ είχε περάσει από τη μισή Ευρώπη. Βέλγοι και Ελβετοί είχαν αρνηθεί να τον συλλάβουν και να τον εκδώσουν. Πέρασε από τη Σκωτία και έδωσε συνέντευξη στον πρώην πρωθυπουργό της Αλεξ Σάλμοντ. Οι Φινλανδοί τον έψαχναν, λένε, αλλά δεν τον έβρισκαν. Οι Δανοί δεν κατάλαβαν ότι είχε περάσει από τη χώρα τους. Ευτυχώς βρέθηκαν οι νομολάτρες Γερμανοί να τον συλλάβουν. Δεν είναι μόνο ζήτημα συμβολισμού.

Ούτε είναι απλά θέμα της αστυνομίας και των δικαστών, όπως προσπαθεί να μας πείσει τώρα ο γερμανικός Τύπος, σε μια επιχείρηση συγκάλυψης της πολιτικής διάστασης του ζητήματος και αποτίναξης των ευθυνών της «νέας» κυβέρνησης Μέρκελ.
Προφανώς οι μυστικές υπηρεσίες της Ισπανίας, που παρακολουθούν στενά τους Καταλανούς «αυτονομιστές-εξόριστους» είχαν ειδοποιήσει και άλλες «αδελφές» υπηρεσίες στην Ευρώπη. Οι μόνοι που έσπευσαν να κάνουν το καθήκον τους ήταν οι Γερμανοί. Αλλά αυτό δεν είναι μόνο απόδειξη αποτελεσματικότητας και ορθής λειτουργίας του μηχανισμού προστασίας του κράτους. Είναι και μια πολιτική πράξη με απρόβλεπτες συνέπειες. 

Αν τελικά ο Πουιτζδεμόντ εκδοθεί στην Ισπανία θα έχει ουσιαστικά κερδίσει ακόμα μια μάχη. Θα έχει αποδείξει ότι το καταλανικό ζήτημα είναι πράγματι διεθνικό και όχι απλά εσωτερικό της Ισπανίας. Θα έχει επίσης επιβεβαιώσει ότι το Βερολίνο αποτελεί μια δύναμη συντήρησης, που βολεύεται από το σημερινό στάτους κβο στην μισοδιαλυμένη Ευρώπη, την οποία χρειάζεται απλά για «φερετζέ» για να συνεχίσει να κάνει τις δικές του εξαγωγικές μπίζνες. 
Μπορεί να έχει κανείς την οποιαδήποτε άποψη για τον Πουιτζδεμόντ και τους συνοδοιπόρους του. Αλλά δεν έχουμε σε καμιά περίπτωση να κάνουμε με ένα κοινό εγκληματία, που πρέπει να εκδοθεί με «ποινικά» κριτήρια για να λογοδοτήσει για τα εγκλήματά του. Πρόκειται για έναν πολιτικά διωκόμενο, επειδή η χώρα της οποίας το διαβατήριο κατέχει, η Ισπανία, δεν έχει δείξει καμιά διάθεση να ανεχτεί την πολιτική του διαφοροποίηση και επιχειρεί να την μετατρέψει σε ποινικό αδίκημα.

Οσες φορές και αν το «πολιτικό Βερολίνο» επικαλεστεί τη νομολατρεία, όσο επίμονα και αν επιμείνει να σιωπήσει και πάλι η Ανγκέλα Μέρκελ για την ουσία του ζητήματος, αυτή δεν θα εξαυλωθεί, έτσι απλά, για την βγάλει από τη δύσκολη θέση. Υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι όχι μόνο στην Καταλονία, που περιμένουν να δουν αν η Ευρώπη θα σταματήσει επιτέλους κάποτε να χρησιμοποιεί το «νομότυπο» ως κάλυμμα για να σκεπάζει το αντιδεοντολογικό. Η τυφλή στήριξη στον αμήχανο Ραχόι ως εκλεγμένο εκπρόσωπο του ισπανικού «λαού»  (αλήθεια με τι ποσοστό;) δε μπορεί να είναι η μόνιμη τακτική αντιμετώπισης ενός υπαρκτού προβλήματος. Και δε μπορεί να γίνει και στρατηγική της ΕΕ.