Πρώτον, στην αλλαγή των διοικήσεων των τραπεζών και κατ’ επέκταση στον αφελληνισμό τους, κόβοντας τον ομφάλιο λώρο της διαπλοκής με επιχειρηματίες που έπαιρναν θαλασσοδάνεια. Δεύτερον, δοθείσης της ευκαιρίας – κρίση γαρ- γίνεται ξεκαθάρισμα σε μεγάλες επιχειρήσεις, αλυσίδες και εταιρείες που μέχρι σήμερα θεωρούνταν στα μάτια των αδαών και των «κοινών πτωχών» ως κολοσσοί. Το «δεύτερο», ενδεχομένως να ενέχει και εκδικητικά στοιχεία, όπως για παράδειγμα η δέσμευση των λογαριασμών του επικεφαλής της MIG κ. Α. Βγενόπουλου, ενός ομίλου που έχει υπό τον έλεγχό του γνωστά brands, όπως ο Μπάρμπα Στάθης, τα γάλατα και τα παγωτά της ΔΕΛΤΑ, την Blue Star Ferries (σ.σ. αναφερόμαστε στις γνωστές φίρμες που γνωρίζουμε όλοι) και απασχολεί χιλιάδες εργαζόμενων. Ή, η δέσμευση των λογαριασμών του παραδοσιακού εκδότη κ. Στ. Ψυχάρη, ο οποίος τόλμησε μέσω των εφημερίδων του και της συμμετοχής του στον τηλεοπτικό σταθμό Mega Channel, να ασκήσει δριμεία κριτική στην κυβέρνηση, παραπέμπουν σε συνειρμούς εγκαθίδρυσης καθεστώτος.
Κι ενώ λοιπόν, είναι ορατό ότι επιχειρείται αναδιάταξη του τοπίου στην εγχώρια επιχειρηματική σκηνή, με προφανή στόχο να αναδειχθούν νέα τζάκια, τα οποία θα μπορούσαν να έχουν τις ευλογίες της κυβέρνησης, όλα δείχνουν ότι δεν υπάρχει plan b. Plan b, δεν είχε η κυβέρνηση, αν περνούσε η άποψη Βαρουφάκη πέρσι τέτοια εποχή και βγαίναμε από το ευρώ. Όπως plan b, αποδείχθηκε περίτρανα τώρα, δεν είχε ούτε η Αγγλία, μετά το Brexit και γι’ αυτό Ευρωπαίοι αξιωματούχοι και Αμερικιανοί, θεωρούν ότι το Brexit, μάλλον θα μείνει στο αρχείο του Πρωτοδικείου του Λονδίνου, ως αποτέλεσμα δημοψηφίσματος, που στην πράξη δεν θα εφαρμοστεί ποτέ…
Και δεν υπάρχει plan b, διότι έχει χαθεί η εμπιστοσύνη. Ποιος επιχειρηματίας, Έλληνας ή ξένος θα ρίξει τα λεφτά του σε μια οικονομία, που βυθίζεται στην ύφεση έξι χρόνια και έχει μία κυβέρνηση που, αντί να πράξει τα αυτονόητα, όπως οι περικοπές δαπανών, με την ανηλεή φορολογία που εφαρμόζει, την βυθίζει πιο πολύ. Οι δε ξένοι που έρχονται, όπως προκύπτει περίτρανα από το ενδιαφέρον του Πόλσον, ο οποίος κατέχει επισήμως το 10% της Πειραιώς και εμμέσως ένα επιπλέον 10%, έχουν καθαρά κερδοσκοπικά κίνητρα. Η Πειραιώς είναι μία τράπεζα που έχει δανείσει το 50% των Ελληνικών επιχειρήσεων. Δηλαδή, ομιλούμε για ολόκληρους κλάδους της οικονομία, όπως, για παράδειγμα, η ακτοπλοϊα. Προκειμένου να μην γράψει ζημιές ο ισολογισμός του fund του κ. Πόλσον, αντιλαμβάνεστε ότι το όποιο οξυγόνο υπάρχει στις ήδη ασθμαίνουσες Ελληνικές επιχειρήσεις, θα κοπεί. Οι επιχειρήσεις θα κλείσουν, ή θα βγουν στο σφυρί. Άλλη λύση δεν θα υπάρξει. Κι αυτά θα τα ζήσουμε άμεσα.
Περίπτωση Μαρινόπουλου. Περίπτωση Ηλεκτρονικής Αθηνών. Και πολλές – πολλές άλλες περιπτώσεις, δείχνουν ότι κανένας άλλος Έλληνας επιχειρηματίας δεν είναι προετοιμασμένος να καλύψει το κενό που αφήνει η κάθε εταιρεία που κλείνει. Μετά τον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, αναδείχθηκαν στην Ελλάδα (σ.σ. τότε υπήρχαν τα χρήματα του σχεδίου Μάρσαλ) τα τζάκια των Αγγελόπουλων με τη Χαλυβουργία, εδραιώθηκε ο όμιλος Μποδοσάκη, δημιουργήθηκε και αναπτύχθηκε ο Σκαλιστήρης και πολλοί, πολλοί άλλοι βιομήχανοι. Τώρα, υπάρχουν τα 12 – 15 δις. ευρώ του πακέτου Γιούνγκερ, αλλά δεν υπάρχει μεγάλη συμμετοχή, διότι όλες οι μεγάλες επιχειρήσεις που θα μπορούσαν να ενδιαφερθούν χρωστούν την «Άρτα και τα Γιάννενα». Σε φόρους, δάνεια, προμηθευτές, προσωπικό, παντού.
Η κυβέρνηση του πρωθυπουργού κ. Αλ. Τσίπρα κινδυνεύει να χαρακτηριστεί για μισαλλοδοξία και τάσεις εκδίκησης για ο,τιδήποτε ιδιωτικό υπάρχει σ’ αυτή τη χώρα. Κλείνουν επιχειρήσεις, η μία μετά την άλλη, και δεν υπάρχει άλλη να παίρνει τη θέση της. Πρωτοφανές! Οι εξαγωγές έχουν πέσει. Ο τουρισμός φορολογείται αγρίως, αν θελήσουμε να αναφερθούμε στους πρωταθλητές της οικονομίας. Η δε, παλινωδία του ΟΛΠ είναι κάτι που θα βρούμε μπροστά μας.
Αλήθεια, μέχρι τα Χριστούγεννα θα έχει μείνει τίποτα όρθιο;
Υ.Γ.: Στη φωτογραφία διακρίνεται στο κέντρο ο Μποδοσάκης
