Δύσκολο να καταλάβει κανείς πού ακριβώς αποσκοπούν οι κινήσεις του ομίλου Μυτιληναίου, όταν τη μια ημέρα διαβάζουμε ότι ενδιαφέρεται να αναλάβει μαζί με άλλες δύο βιομηχανίες την αναβάθμιση του λιγνιτικού σταθμού της ΔΕΗ στο Αμύνταιο, και την άλλη ότι δεν έχει ακόμα σχηματίσει οριστική άποψη για το αν θα κατέβει στο διαγωνισμό που θα κάνει η ΔΕΗ για την πώληση λιγνιτικών μονάδων. Σύμφωνα με κύκλους της αγοράς, αν πράγματι θέλει λιγνιτικό εργοστάσιο τότε γιατί δεν αγοράζει κάποιο, αλλά προτιμά τη σύμπραξη με ΔΕΗ και άλλες δύο βιομηχανίες για το Αμύνταιο; Και πώς στην πρώτη περίπτωση στέκει ως εμπόδιο η ασάφεια γύρω από τους υπό διαμόρφωση όρους του διαγωνισμού και στη δεύτερη όχι, παρότι ακόμα δεν έχει γνωστοποιηθεί πόσες ώρες λειτουργίας έχει μπροστά του ο σταθμός του Αμυνταίου, ο οποίος κανονικά πρέπει να αποσυρθεί ως το τέλος του 2019 και το υπουργείο Περιβάλλοντος- Ενέργειας έχει ζητήσει από τις αρμόδιες υπηρεσίες της Κομισιόν την παράταση λειτουργίας του.

Η πρόταση του ομίλου για το Αμύνταιο, αν είναι έτσι όπως μας την μεταφέρουν, συνοδεύεται και με μία καλή και… φθηνή, όπως φανταζόμαστε, μακροπρόθεσμη σύμβαση προμήθειας ηλεκτρικού ρεύματος των εταιριών που θα συμμετάσχουν στην επένδυση.

Ετσι, ο όμιλος Μυτιλαναίου μοιάζει να θέλει κατά πρώτο λόγο να εξασφαλίσει φθηνό ρεύμα κυρίως για την Αλουμίνιον της Ελλάδας, σε συνεργασία με τη «μαμά ΔΕΗ» και σε ένα δεύτερο επίπεδο, με την ιδιότητα του ηλεκτροπαραγωγού πια και με τελείως επιχειρηματικά κριτήρια να εξετάσει αν και με ποιους όρους θα συμμετάσχει στον διαγωνισμό για την αγορά κάποιου ή κάποιων από τα υπό πώληση εργοστάσια της Επιχείρησης.

Δύο μέτρα και σταθμά δηλαδή.

Όσο για τη ΔΕΗ, κύκλοι της επιχείρησης μιλώντας στο b.e. παρέπεμπαν τον όμιλο στον μακροχρόνιο ενεργειακό σχεδιασμό, που σχεδιάζει το υπουργείο Περιβάλλοντος- Ενέργειας, τονίζοντας ότι οποιαδήποτε νέα προοπτική σχετίζεται με τον ενεργειακό σχεδιασμό της επόμενης δεκαετίας. Εν αναμονή λοιπόν…