"Όταν οι ΗΠΑ βρέθηκαν αντιμέτωπες με την ύφεση, ένα από τα πρώτα πράγματα που έκανε ο τότε νεοεκλεγής Πρόεδρος Ομπάμα για να τονώσει την οικονομία, ήταν να ανακοινώσει ένα πακέτο έργων υποδομής ύψους 50 δισεκατομμυρίων δολαρίων". Αυτό υποστήριξε στην ομιλία του στο 3ο κατασκευαστικό συνέδριο ο διευθύνων σύμβουλος του Άκτωρ κ. Αλ. Εξάρχου, θέλοντας να καταδείξει πως αντέδρασε η Ελλάδα στα χρόνια της κρίσης και πως άλλες χώρες.
"Αντιθέτως στην Ελλάδα", είπε ο κ. Εξάρχου, "κατά τη διάρκεια της δεκαετούς οικονομικής κρίσης, οι κυβερνήσεις περικόπτουν διαρκώς το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων.
Και πριν κατηγορηθώ ότι κάνω άνισες συγκρίσεις μεταξύ της Ελλάδας και των ΗΠΑ, θα ήθελα να υπενθυμίσω αυτά που το ΙΟΒΕ έχει ήδη μετρήσει κι αποδείξει, σε σχέση με τη σημασία του ελληνικού κατασκευαστικού κλάδου για την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας.
- Κάθε ευρώ που δαπανάται για κατασκευαστικά έργα αυξάνει το ΑΕΠ κατά 1,8 ευρώ.
- Κάθε 1 εκατ. ευρώ δαπάνης για κατασκευαστικά έργα δημιουργεί ή διατηρεί 44,5 θέσεις εργασίας.
- Κάθε θέση εργασίας στις Κατασκευές συνδέεται με επιπλέον 1,5 θέσεις εργασίας σε άλλους κλάδους.
Και μιας και μιλάμε με στοιχεία και όχι γενικά κι αόριστα, να προσθέσω κι άλλα δύο στοιχεία που τείνουν να παραβλέπονται.
Ο ελληνικός κατασκευαστικός κλάδος – ακόμα και σήμερα που είναι στα χειρότερά του:
- Απασχολεί άμεσα πάνω από 10.000 εργαζομένους, εκ των οποίων μάλιστα οι 3.000 είναι εργαζόμενοι της ΑΚΤΩΡ.
- Πραγματοποιεί τζίρο πάνω από 3 δις ευρώ, εκ των οποίων ο μισός προέρχεται και πάλι από την ΑΚΤΩΡ.
Αυτός λοιπόν ο κατασκευαστικός κλάδος, με αυτή τη συνεισφορά, έχει πλέον να περιμένει 2-3 μεγάλα δημόσια έργα, εκ των οποίων πραγματικά ώριμο είναι μόνο η Γραμμή 4.
Το πότε θα ολοκληρωθεί αυτός ο διαγωνισμός κι άρα το έργο αυτό θα περάσει στην υλοποίηση, ας μας πει το Υπουργός.
Συνεχίζω με την άλλη λανθασμένη αντίληψη που κυκλοφορεί και υποστηρίζει πως τα οικονομικά της χώρας δεν επιτρέπουν την υλοποίηση νέων έργων.Είναι φυσικά η μισή αλήθεια, αφού υποκρύπτεται τεχνηέντως ότι υπάρχουν λύσεις για χρηματοδότηση από ιδιωτικά κεφάλαια και διεθνείς αναπτυξιακούς οργανισμούς, που θα μπορούσαν να αντικαταστήσουν τη δύσκολη οικονομική κατάσταση του ελληνικού δημοσίου.Άρα δεν λείπουν οι δυνατότητες. Η πολιτική βούληση λείπει.
