Η αλήθεια είναι ότι δεν πρόκειται για οποιουσδήποτε συλλόγους, αλλά για ομάδες που λογίζονται ως η αφρόκρεμα του ευρωπαϊκού ποδοσφαιρου, με φανατικό κοινό και προϋπολογισμούς δισεκατομμυρίων: Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Μάντσεστερ Σίτι, Άρσεναλ, Τσέλσι, Τότεναμ, Λίβερπουλ, Ρεάλ Μαδρίτης, Ατλέτικο Μαδρίτης, Μπαρτσελόνα, Ίντερ, Μίλαν, Γιουβέντους.
Αυτοί οι «12» ανακοίνωσαν ότι έχουν ήδη υπογράψει προσύμφωνο για να ξεκινήσουν μία δική τους ευρωπαϊκή Σούπερ Λίγκα με αρχική χρηματοδότηση από τον αμερικανικό τραπεζικό κολοσσό JP Morgan, εγκαταλείποντας το καθιερωμένο Champions League, που διοργανώνει η ευρωπαϊκή ομοσπονδία UEFA με τη συμμετοχή όλων των ευρωπαϊκών χωρών.
Το πρωτοφανές εγχείρημα προκαλεί και πρωτοφανείς αντιδράσεις: «Είναι μια γροθιά στο πρόσωπο για όλους τους φίλους του ποδοσφαίρου» λέει ο πρόεδρος της UEFA Αλεξάντερ Σέφεριν. «Προδοσία» βλέπει η μεγαλύτερη αθλητική εφημερίδα της Ευρώπης Gazetta dello Sport. «Μόνο όποιος μισεί το ποδόσφαιρο μπορεί να προτείνει κάτι τέτοιο», εξανίσταται ο βρετανικός Guardian. «Κυνικό και υποκριτικό το σχέδιο» καταγγέλλει ο διευθύνων σύμβουλος της γερμανικής Γκλάντμπαχ Στέφαν Σέπερς. «Είναι έγκλημα», λέει στην Bild ένας εξοργισμένος Ρούντι Φέλερ, για να προσθέσει ότι «είναι ντροπή να συμμετέχει σε αυτό το έγκλημα μία ομάδα με ύμνο το "You’ ll never walk alone"». Ξεκάθαρη η σπόντα για την ιστορική Λίβερπουλ.
«Γιατί τόση ένταση ξαφνικά;» διερωτώνται οι λιγότερο ποδοσφαιρόφιλοι. Ας το εξηγήσουμε όσο γίνεται πιο απλά. Οι «12» μεγάλοι του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου δεν είναι οι επιδοτούμενοι σύλλογοι του παρελθόντος, αλλά ανώνυμες εταιρείες με έσοδα δισεκατομμυρίων, τα οποία θέλουν να πολλαπλασιάσουν. Δεν βλέπουν πια το ποδόσφαιρο ως άθλημα της φτωχογειτονιάς, αλλά ως προϊόν και απευθύνονται εκεί που το προϊόν «πουλάει».
Ένας αγώνας Ρεάλ-Γιουβέντους πουλάει πολύ περισσότερο από έναν αγώνα Ρεάλ-ΠΑΟΚ, για παράδειγμα. Επιπλέον, κανένας προπονητής της Ρεάλ δεν θέλει να έχει την αγωνία ότι οι βεντέτες του, που πλέον στοιχίζουν εκατομμύρια ευρώ, θα τραυματιστούν από έναν άγαρμπο, τριτοκλασάτο αντίπαλο. Ο κεφαλαιουχικός εξοπλισμός της εταιρείας φθείρεται. Καλύτερα λοιπόν να είμαστε λίγοι και να παίζουμε συνέχεια μεταξύ μας, λέει αυτή η λογική. Κι επίσης: Καλύτερα να βγάζουμε περισσότερα χρήματα, αλλά να τα μοιραζόμαστε λιγότεροι.
Υπάρχει όμως και ο αντίλογος: Ακόμη και για μία Ρεάλ, το τρόπαιο έχει μεγαλύτερη αξία όταν επισφραγίζει τους κόπους μιας ολόκληρης χρονιάς, όταν έχουν ξεπεραστεί και οι κακοτοπιές από υποδεέστερους αντιπάλους σε λασπωμένα γήπεδα. Άλλη αίγλη έχει το πανευρωπαϊκό κύπελλο, άλλη το αγγλο-ιταλο-ισπανικό. Κι αν γίνουμε πιο ρομαντικοί: Χρειάζεται στοιχειώδης αλληλεγγύη σε ευρωπαϊκό επίπεδο, καθώς ένα μικρό κομμάτι από τα έσοδα των «μεγάλων» πηγαίνουν στους «μεσαίους», ενώ οι «μικροί» ονειρεύονται κι εκείνοι να γίνουν «μεσαίοι» κάποτε. Κι όταν, για παράδειγμα, μία ελληνική ομάδα παίζει με μία Ρεάλ, η μέρα εκείνη είναι γιορτή του ποδσφαίρου. Κι ας μην έχει σημασία ποιος θα κερδίσει ή, μάλλον, ας ξέρουμε όλοι εκ των προτέρων ποιος θα κερδίσει.
