Το πλήγμα που δέχεται η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής βιομηχανίας λόγω του υψηλού ενεργειακού κόστους και των “κουτσουρεμένων”, όπως τα χαρακτήρισε,  μέτρων μείωσης του κόστους ενέργειας σε σχέση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες  επισήμανε ο πρόεδρος της ΕΒΙΚΕΝ Αντώνης Κοντολέων.

Παράλληλα έθεσε το ερώτημα προς τις Βρυξέλλες αν τελικώς θα φθάσουμε στην  απανθρακοποίηση μέσω της αποβιομηχάνισης. Και τούτο, εξ αιτίας του νέου φόρου άνθρακα στα σύνορα της Ευρώπης, του CBAM και της σταδιακής κατάργησης της διάθεσης δωρεάν δικαιωμάτων ρύπων στις ενεργοβόρες βιομηχανίες. 

Μιλώντας στο συνέδριο του ΙΕΝΕ, που πραγματοποιήθηκε χθες, ο κ. Κοντολέων, τόνισε ότι  οι προτεινόμενες αλλαγές συνεπάγονται τη σημαντική αύξηση των τιμών των δικαιωμάτων CO2 και του κόστους των βιομηχανιών για την αγορά τους ιδιαίτερα στους ενεργοβόρους κλάδους,  που είναι εκτεθειμένοι στο κίνδυνο διαρροής άνθρακα.  “Το άμεσο αποτέλεσμα είναι η αύξηση των τιμών σε μια σειρά βιομηχανικών προϊόντων, με την επιβάρυνση της τιμής εισαγωγής του σιδήρου, του αλουμινίου, των λιπασμάτων, του τσιμέντου και της ηλεκτρικής ενέργειας” δήλωσε ο κ. Κοντολέων, αναφερόμενος στις επιπτώσεις του CBAM 

Οπως διευκρίνισε, η εξίσωση των όρων ανταγωνισμού και του κόστους άνθρακα εξαρτάται από το ποσοστό της παραγωγής τους που εξάγεται  στην ΕΕ, τη ακρίβεια στην επιβεβαίωση των εκπομπών σε εγκαταστάσεις σε τρίτες χώρες και την αποτελεσματική αποτροπή της καταστρατήγησης του μέτρου,  μέσω αναδιάταξης των πόρων (resource shuffling). Επισήμανε ότι σήμερα η Ευρώπη δεν προβλέπει μηχανισμό επιστροφής του κόστους εκπομπών για το τμήμα της παραγωγής που εξάγεται σε χώρες εκτός ΕΕ (rebate), αναδεικνύοντας τους κινδύνους που δημιουργούνται για τις αλυσίδες αξίας των προϊόντων που θα περιλαμβάνει. 

Πρόσθεσε ότι εξετάζεται και η κατάργηση της αντιστάθμισης του έμμεσου κόστους εκπομπών, πράγμα  που θα σημάνει σημαντική επιβάρυνση των χαλυβουργιών και των smelers. 

Στην Ελλάδα, ήδη  βλέπουμε ενεργοβόρους κλάδους, όπως οι χαλυβουργίες να συρρικνώνονται, καθώς επιβαρύνονται με μη ανταγωνιστικές τιμές ενέργειας, παρά την πτώση των τιμών των καυσίμων και του ηλεκτρισμού, από τα υψηλά της ενεργειακής κρίσης. Πολυεθνικές βιομηχανίες κλείνουν τα εργοστάσια τους στη χώρα μας, όπως η υαλουργία ΓΙΟΥΛΑ και οι μονάδες της Sonoco Alcore.

Αυτό που χρειάζεται είναι “ένα συνεκτικό σχέδιο αυτονόητων μέτρων στήριξης και θωράκισης των βιομηχανιών έντασης ενέργειας πριν είναι πολύ αργά” δήλωσε ο κ. Κοντολέων.

Μη ανταγωνιστικές τιμές ενέργειας

Οι υψηλότερες τιμές της εγχώριας χονδρικής αγοράς ηλεκτρισμού είναι μία από τις αιτίες του ακριβού ενεργειακού κόστους στην Ελλάδα. Δεν είναι όμως η μόνη. Η διαφορά στο τελικό κόστος σε σχέση με άλλες φθηνότερες ευρωπαϊκές χώρες οφείλεται  και στο γεγονός ότι οι εκπτώσεις στις ρυθμιζόμενες χρεώσεις που δίδονται στις μεγάλες βιομηχανίες είναι μικρότερες στη χώρα μας και οι κρατικές ενισχύσεις είναι  «κουτσουρεμένες», σε σύγκριση πχ με τη Γαλλία ή τη Γερμανία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα «κουτσουρεμένης» επιδότησης αποτελεί η επιδότηση που δίδεται στις εγχώριες βιομηχανίες για να αντισταθμίσουν την επιβάρυνση από το κόστος του CO2, καθώς στην Ελλάδα το ποσό είναι μικρότερο κατά 60% από το αντίστοιχο γερμανικό. Το τελικό κόστος ηλεκτρισμού για τις μεγάλες βιομηχανίες στη Γερμανία  είναι 48 ευρώ/MWh και στην Ελλάδα 90 ευρώ/MWh, ενώ στη Γαλλία το κόστος δεν ξεπερνά τα 32 ευρώ/MWh.

Tέλος, ο πρόεδρος της ΕΒΙΚΕΝ επισήμανε τη συμβολή της βιομηχανίας στην ενίσχυση της ζήτησης και της δυνατότητάς να συνεισφέρει μέσω της απόκρισης ζήτησης (demand response) στη διαχείριση του προβλήματος που δημιουργεί η υπερπροσφορά της ενέργειας από ΑΠΕ με τις αρνητικές τιμές και τις αναγκαστικές περικοπές στη παραγωγή των πράσινων μονάδων. “Χωρίς ουσιαστική αύξηση του φορτίου δεν θα αποφευχθούν οι περικοπές στις ΑΠΕ¨ υπογράμμισε, ζητώντας να αξιοποιηθεί ο τελευταίος ευρωπαϊκός κανονισμός για τη Μεταρρύθμιση της Αγοράς Ηλεκτρισμού και να δημιουργηθεί γρήγορα ένας μηχανισμός στήριξης της ευέλικτης ισχύος από μη ορυκτά καύσιμα. 

“Κανείς δεν διαφωνεί με το στόχο για  τη μείωση των εκπομπών CO2”  είπε, όμως ο στόχος αυτός δεν πρέπει να επιτευχθεί μέσω της αποβιομηχάνισης .