Η Ανγκέλα Μέρκελ, περιγράφουν κάποιοι, καμάρωνε παλιότερα για το γεγονός ότι ολοένα και περισσότεροι Κούρδοι έδιναν στα παιδιά τους το όνομα «Milan» προς... τιμήν των ελαφρών αντιαρματικών πυραύλων γαλλο-γερμανικής κατασκευής. Δεν θα νοιώσει ανάλογη υπερηφάνεια αν κάποιοι Τούρκοι στρατιωτικοί αποφασίσουν να φωνάζουν τα παιδιά τους «Leopard», προς δόξα των αρμάτων, που αποδεδειγμένα πλέον χρησιμοποιούνται μαζικά στο σφυροκόπημα των Κούρδων στη Βόρεια Συρία. Αυτό που προέχει άλλωστε δεν είναι να γίνει ντόρος, αλλά να κλείσει όσο πιο γρήγορα και αθόρυβα η συμφωνία Βερολίνου και Αγκυρας για τον εκσυγχρονισμό των συγκεκριμένων αρμάτων που σταθερά αγοράζει από τους Γερμανούς η γειτονική μας χώρα. Πού να βρει λοιπόν χρόνο η «υπηρεσιακή» καγκελάριος για να καταδικάσει την επίθεση στην Αφρίν.
«Οταν παράγεις όπλα, γνωρίζεις ότι για να αντέξεις το κόστος της έρευνας και παραγωγής θα πρέπει και να εξάγεις. Και από την στιγμή που εξάγεις δε μπορείς να έχεις τον έλεγχο για την τελική χρήση» μας έλεγε προ ημερών ο διευθυντής του διάσημου Ινστιτούτου SIPRI της Στοκχόλμης. Και ο Γερμανός δημοσιογράφος Μάρκους Μπίκελ, συγγραφέας του βιβλίου «Οι Κερδοσκόποι του Τρόμου» αναφερόταν στις μπίζνες της γερμανικής πολεμικής βιομηχανίας με χώρες ...αμφιβόλου ηθικής όπως η Σαουδική Αραβία, τα Εμιράτα, η Αίγυπτος ή η Τουρκία, που πολύ συχνά έχουν σαν αποτέλεσμα τα όπλα να καταλήγουν σε λάθος χέρια. Το επιχείρημα είναι απλό και καθόλου πρωτότυπο: «Αν δεν το κάνουμε εμείς θα το κάνει κάποιος άλλος».
«Ο πελάτης έχει πάντα δίκιο» λοιπόν και στην αγορά των όπλων, που τζιράρει μυθικά ποσά. Μια αγορά, στην οποία ποντάρουν πολλά και οι δύο πλευρές του γαλλογερμανικού άξονα. Οι Γάλλοι ως παραδοσιακή στρατιωτική δύναμη, οι Γερμανοί ως καλοί εξαγωγείς που μπορεί να μην κάνουν τεράστιες δουλειές στον τομέα αυτό, αλλά γνωρίζουν ότι μέσω των πωλήσεων όπλων ανοίγουν πόρτες και για άλλες αγορές.
Δεν είναι τυχαίο ότι στο μόνο κομμάτι στενότερης ευρωπαϊκής «ολοκλήρωσης», που φάνηκαν να συμφωνούν χωρίς χρονοτριβή Παρίσι και Βερολίνο ήταν αυτό για την ανάγκη επιδότησης της στρατιωτικής βιομηχανίας και ενίσχυσης της άμυνας-ασφάλειας, έννοιες τις οποίες επιδέξεια ταυτίζουν. Ας σκεφτούν απλά ένα «ανθρώπινο» όνομα για τα drones και τα άλλα τεχνολογικά επιτεύγματα, που έχουν βάλει μπροστά για να μπορούν να το δίνουν στα παιδιά τους οι εμπόλεμοι στα εκτός Ευρώπης σημεία του πλανήτη.
Από την εφημερίδα Έθνος
