Το πρόσωπό και των δυό τους μοιάζει με κέρινη μάσκα. Ο ηθοποιός Τόνι Σερβίλο το κάνει υποχρεωτικά για τις ανάγκες της νέας ταινίας του Πάολο Σορρεντίνο, όπου και τον υποδύεται. O ίδιος ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι μοιάζει με ένα πλαστικό ομοίωμα του εαυτού του, στην προσπάθεια να κρύψει το πέρασμα του χρόνου από πάνω του και να πείσει τους Ιταλούς ότι είναι αυτός, που μπορεί να τους σώσει από μια νέα περίοδο πολιτικής αστάθειας. Ο τίτλος της ταινίας που γυρίζεται αυτή την εποχή λέει αρκετά. «Loro». Ο «δικός τους». Ο καταδικασμένος το 2013 πρώην πρωθυπουργός φαίνεται ότι είναι πράγματι ο άνθρωπος, που εκφράζει μια συγκεκριμένη κοινωνική ομάδα στην Ιταλία.
«Ξέρει τον τρόπο να μιλάει στον απλό κόσμο», «έχει την ικανότητα να πείθει», «είναι ο πιο επιτυχημένος πολιτικός της γενιάς του» ήταν μερικές από τις φράσεις που ακούσαμε από έμπειρους πολιτικούς συντάκτες στην Ρώμη.
Το πιο ενδιαφέρον ωστόσο δεν είναι το γεγονός ότι και πάλι το κόμμα του, έστω και σε συνασπισμό με την άκρα δεξιά, δείχνει να βρίσκεται πολύ κοντά στο μαγικό όριο του 40%, που με βάση έναν ιδιόμορφο εκλογικό νόμο αποτελεί προϋπόθεση για να αποκτήσει την απαραίτητη κοινοβουλευτική πλειοψηφία.
Το πιο αξιοσημείωτο είναι ότι όλο το κατεστημένο των Βρυξελλών δείχνει να αντιμετωπίζει με τεράστια ανακούφιση το ενδεχόμενο της «πολιτικής του ανάστασης». Αρκούσε η αποστασιοποίηση από προηγούμενες αντιευρωπαϊκές κορώνες, που έφταναν μάλιστα σε σημείο να προτείνουν την επαναφορά της λιρέτας για τις συναλλαγές στο εσωτερικό της χώρας, αλλά και η διαβεβαίωση ότι οι ακροδεξιοί «φίλοι του» της Λέγκας του Βορρά δεν θα αμφισβητήσουν την ΕΕ από δω και στο εξής.
Ξαφνικά η ευρωπαϊκή νομενκλατούρα ξέχασε τον έρωτά της για τον Ρέντσι και επέστρεψε μετανιωμένη στην αγκαλιά του «καβαλιέρε». Δεν είναι μόνο ότι τους έλειψαν τα αστειάκια του και τα καπρίτσια του στις συνόδους κορυφής. Είναι ότι τον θεωρούν πραγματικά «δικό τους άνθρωπο». Γιατί πίσω από τους θεατρινισμούς και τις άλλες φαιδρότητες ο Μπερλουσκόνι εγγυάται την συνέχιση όχι απλά της ευρωπαϊκής παρουσίας της Ιταλίας, αλλά τη στήριξη ενός μοντέλου που μπορεί να προκαλεί κρίσεις, να ενισχύει τις ανισότητες, να καταστρέφει μικρομεσαίους, αλλά ξέρει να κρύβει τις αδυναμίες του πίσω από ένα χαζοχαρούμενο και κουτσομπολίτιστικο πολιτικό lifestyle. Η «νέα Ευρώπη», που υπόσχονται κάποιοι να μας παρουσιάσουν μετά το 2019 δεν θα μπορούσε να βρει πιο μπαγιάτικα υλικά...
Από το 28europe.blogspot.gr
