"Ακόμη και ο Στάλιν αναγνωρίζοντας τη σχέση κόστους/τιμής πώλησης των προϊόντων, επέπληττε τους συντρόφους που ήθελαν χαμηλές τιμές στο ψωμί και υψηλές τιμές στο αλεύρι προκειμένου να ικανοποιήσουν ταυτόχρονα τους εργάτες και τους αγρότες". Hελαφρώς ειρωνική αυτή υπόμνηση του ΣΕΒ προς συνδικαλιστές προκάλεσε αίσθηση, καθώς, για πρώτη φορά απευθύνεται ξεκάθαρα έκκληση προς τους φορείς των εργαζομένων, από τους εργοδότες, να κάνουν την υπέρβαση και να νοιάζονται -όπως χαρακτηριστικά, τονίζεται- και για την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων του παραγωγικού και ανταγωνιστικού τομέα της οικονομίας (διεθνώς εμπορευσίμων προϊόντων και υπηρεσιών) που δίνουν διατηρήσιμες και καλές θέσεις εργασίας και αμοιβές στους εργαζόμενους, σε σχέση με την υπόλοιπη οικονομία…
Η κάπως …λόγια, πνευματώδης, διάθεση την οποία δείχνουν τελευταία οι εκπρόσωποι του Συνδέσμου, στις αναλύσεις τους, όντως, έχει ενδιαφέρον. Διότι, ξεφεύγουν από την τυπικότητα και προχωρούν σε δηλώσεις βουλήσεως και προθέσεων πέρα από τα τετριμμένα. Μπορεί κάποιος να πει πως υπερβάλλουν και, πάντως, ότι τα σοβαρά ζητήματα της εργασίας και της παραγωγής δεν επιδέχονται χαριτολογημάτων. Από την άλλη πλευρά, ωστόσο, η πολύχρονη οικονομική κρίση, φαίνεται πως απελευθέρωσε τα εκφραστικά σχήματα όλων των πλευρών, χωρίς περιστροφές και «ταμπουρώματα». Καθένας λέει την άποψή του, δίχως να κρύβεται, διότι και τα περιθώρια για την ανάκαμψη έχουν στενέψει και το όλο κοινωνικο-οικονομικό περιβάλλον στην Ελλάδα έχει αλλάξει.
Ο ίδιος ο Πρόεδρος του ΣΕΒ, Θεόδωρος Φέσσας, αποδίδει τις ευθύνες για την κρίση σε βασικές διαρθρωτικές αδυναμίες της ελληνικής οικονομίας, στο μεγάλο μέγεθος του Κράτους, στη συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα στην οικονομία, με έμφαση στο διπλάσιο αριθμό αυτοαπασχολουμένων σε σχέση με την Ευρώπη, όπως και στην έλλειψη αρκετών μεγάλων, οργανωμένων επιχειρήσεων, γεγονός που συνδέεται με την παραοικονομία στη χώρα μας και κατ’ επέκταση την υψηλή φορολογία. Δεν διστάζει, δε, να μιλήσει για αδύναμους θεσμούς που αποτελούν τροχοπέδη για την ανάπτυξη και τις επενδύσεις - όπως π.χ. η αργή απονομή της δικαιοσύνης, σημειώνοντας χαρακτηριστικά ότι στην Ελλάδα απαιτείται διπλάσιος χρόνος από την Ευρώπη για να τελεσιδικήσει μια υπόθεση στα διοικητικά δικαστήρια. Μείζον διαρθρωτικό πρόβλημα, θεωρεί ο ίδιος και την υψηλή συμμετοχή της κατανάλωσης, ως ποσοστό του ΑΕΠ. Έχει άδικο; Μάλλον όχι. Η ουσία είναι ότι μ’ αυτά και με τ’ άλλα, ξέρουμε, πια, τι καπνό φουμάρει καθένας μας…
