Η χρονοτριβή φαίνεται να είναι το αγαπημένο σπορ της κυβέρνησης, ιδιαίτερα όσον αφορά στις αποκρατικοποιήσεις. Έτσι, το ΤΑΙΠΕΔ μπορεί να υποδέχθηκε θερμά τις δύο προσφορές για το 66% του ΔΕΣΦΑ, μαθαίνουμε όμως τώρα ότι ζητούν τόσα χαρτιά από τους διεκδικητές και τόσες διευκρινίσεις, που θα μας πάρει κανένα μήνα να ξεμπλέξουμε από τα τυπικά.

Και όλα αυτά πριν ανοίξουν οι οικονομικές προσφορές, που κανείς δεν ξέρει πόσες διαδικασίες αλλά και πόσος χρόνος θα απαιτηθεί για να καταλήξουνε. Κάπως έτσι κυλούν οι μήνες και κάθε φορά το παιχνίδι παίζεται στις καθυστερήσεις και στις πιέσεις που θα ασκήσουν οι δανειστές την κατάλληλη στιγμή.

Την  ιστορία την  βλέπουμε να επαναλαμβάνεται σχεδόν σε κάθε ιδιωτικοποίηση, με τις παραλλαγές που αρμόζουν ανά περίπτωση. Το ρεκόρ βέβαια το βαστά γερά το  Ελληνικό, που τη μία ημέρα μπλοκάρει και την άλλη ξεμπλοκάρει….. Για να δούμε τι θα γίνει τώρα,  που το Συμβούλιο της Επικρατείας  έδωσε το πράσινο φως  στο σχέδιο Προεδρικού Διατάγματος για την επένδυση.

Για να επιστρέψουμε στα ενεργειακά, η κυβέρνηση συνεχίζει να έχει μπροστά της, το ίδιο πάνω κάτω χαρτοφυλάκιο προς αποκρατικοποίηση, το οποίο παρέλαβε από τους  προκατόχους της, όταν ξεκίνησε τη θητεία της. Την πρώτη και τη δεύτερη. Ανοικτοί παραμένουν οι φάκελοι της ΔΕΠΑ, των ΕΛΠΕ, του 17% της ΔΕΗ και της αποεπένδυσης της ΔΕΗ από τους λιγνίτες, με το χρονοδιάγραμμα να λέει ότι τον Ιούνιο πρέπει να προκηρυχθεί ο διαγωνισμός για την πώληση τριών μονάδων και μίας άδειας. Το μόνο που προχώρησε ήταν το πρότζεκτ του ΑΔΜΗΕ.

«‘Όποιος δεν θέλει να ζυμώσει δέκα χρόνια κοσκινίζει» λέει η παροιμία και τα γεγονότα μάλλον την επαληθεύουν.  Δεν αποκλείεται λοιπόν να μείνουμε και φέτος στο ίδιο έργο θεατές, παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις των κυβερνώντων, διαβεβαιώσεις που συνήθως δίδονται στους δανειστές και στα δημόσια φόρα…. ‘Άλλωστε το πρόβλημα είναι διαχρονικό και διακυβερνητικό.