Ο «αιρετικός» Γιάκομπ Αουγκστάιν κάλεσε αυτή την εβδομάδα το SPD να απομακρύνει από τα κεντρικά του γραφεία στο Βερολίνο το άγαλμα του Βίλλυ Μπραντ και υπενθύμισε ένα απόφθεγμα του άλλοτε σοσιαλδημοκράτη καγκελάριου: «Δεν έχει κανένα νόημα να κατακτήσουμε μια πλειοψηφία για τη σοσιαλδημοκρατία, αν το τίμημα γι' αυτό θα είναι να πάψουμε να είμαστε σοσιαλδημοκράτες».
Το σημερινό SPD έχει πάψει να είναι «σοσιαλδημοκρατικό», όπως το εννοούσε ο Βίλλυ Μπραντ, αλλά όχι με τίμημα την πλειοψηφία. Μοναδικό αντάλλαγμα για να ξανακάνει καγκελάριο την Μέρκελ ήταν τώρα μερικά υπουργεία. Ευτυχώς οι σοσιαλδημοκράτες του κυρίου Σολτς που στο κόμμα του είναι περίπου το ίδιο αντιπαθής, όσο και στην κοινωνία δεν ...χρεώθηκαν αυτοί το υπουργείο Πατρίδας. Αλλά ο υπερφίαλος και αλλαζόνας διάδοχος του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, έχει όλα τα φόντα να κρατήσει στα ίδια χαμηλά επίπεδα την συμπάθεια για το άτομό του, όσο και ο προκάτοχός του.
Σε μια συζήτηση στην Αθήνα αυτή την εβδομάδα η Γκεζίνε Σβαν απάντησε με μισόλογα στο τι νόημα έχει αυτό το υπουργείο Πατρίδας. Το ερώτημα ήταν τόσο δυσάρεστο γι αυτήν που το αποκάλεσε κατά λάθος «μουσείο». Με ανάλογες υπεκφυγές προσπάθησε η «ιστορική γυναικεία φιγούρα της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας», όπως την αποκαλούν, να απαντήσει στο ερώτημα «πόσες φορές υπάρχει στο πρώτο κεφάλαιο της κυβερνητικής συμφωνίας, με θέμα την Ευρώπη, (αυτό που τόσο πολλοί το έχουν εκθειάσει και κάποιοι δικοί μας όψιμοι γερμανολόγοι-σχολιαστές) η αναφορά στον όρο «αλληλεγγύη». Ούτε μια. Απλά δεν υπάρχει.
Η συζήτηση, δύο ημέρες μετά την κατάρρευση του «ημι»σοσιαλδημοκράτη Ματέο Ρέντσι στην Ιταλία έδειξε πόσο δύσκολο είναι τελικά για επαγγελματίες πολιτικούς, για ανθρώπους που έχουν γαλουχηθεί μέσα στους κομματικούς μηχανισμούς και η διαδρομή που γνωρίζουν είναι από το γραφείο του κόμματος στο γραφείο της Βουλής να κατανοήσουν τι συμβαίνει στην κοινωνία. Ειδικά για μια κοινωνία μακριά από την πατρίδα τους. Και αυτό ισχύει δυστυχώς και για πολλούς βουλευτές της γερμανικής Αριστεράς.
Ο συστημικός Τύπος σε ολόκληρη την Ευρώπη έκανε και τώρα το καθήκον του, όπως και τότε που έπεισε όλη την Ευρώπη ότι για το χάλι της ευρωζώνης έφταιγαν οι σπάταλοι Ελληνες. (Αλλά βεβαίως όχι ο κύριος Σημίτης που ακόμα δίνει εντολές, ως κάτοχος του παπικού αλάθητου). Κατάφερε λοιπόν τώρα η συστημική προπαγάνδα να πείσει ακόμα και τους πιο καλοπροαίρετους εντός και εκτός Γερμανίας ότι οι σοσιαλδημοκράτες έβαλαν το «καλό της πατρίδας» πάνω από το καλό του κόμματος, αποφασίζοντας να γίνουν και πάλι «ιπποκόμοι» της Μέρκελ. Μόνο που αυτό είναι ένα μεγάλο ψέμα. Οι φοβισμένοι σοσιαλδημοκράτες ψήφισαν απλά να μπουν στην κυβέρνηση, γιατί έτσι πιστεύουν ότι θα γλυτώσουν το κόμμα τους από μια πανωλεθρία σε πρόωρες εκλογές. Αλλά διατηρώντας ένα εξασθενημένο κακέκτυπο μιας ήδη κακής κυβέρνησης δεν κάνουν τελικά καλό ούτε στο κόμμα, ούτε στη χώρα. Και φυσικά ούτε και στην Ευρώπη. Και αυτό θα φανεί πολύ πριν από το τέλος της επόμενης τετραετίας...
