Είναι ...χιλιοτραγουδισμένο το ποίημα για την Ιρλανδία, που «έκανε τα καθήκοντά της» και «βγήκε από τα μνημόνια». Για τους κήρυκες του «μαζί τα φάγαμε» είναι αρκετό ως πληροφορία. Ετσι κι αλλιώς το Δουβλίνο είναι πολυ μακριά και οι ειδήσεις από εκεί εύκολα φιλτράρονται. Πόσο αποδίδει όμως αυτή η πρόταση την πραγματικότητα σε μια χώρα, που πράγματι δείχνει να έχει ξεπεράσει την χειρότερη φάση της κρίσης; Στους δρόμους του Δουβλίνου οι άστεγοι αποτελούν μια εικόνα εξίσου συνηθισμένη όσο και τα μαγαζιά που πουλούν σουβενίρ σε όλες τις αποχρώσεις του πράσινου και μπλουζάκια με σταμπαρισμένα ευφυολογήματα για τις ευεργετικές συνέπειες της μπίρας.
Οι γιγάντιοι γερανοί έχουν πάρει ξανά μπροστά στην άκρη της πόλης προς το λιμάνι, που είχε μείνει κάποτε μισοκτισμένη, αλλά οι νεολαίοι παραπονιούνται για τα νοίκια που έγιναν πάλι αβάστακτα και τους εξορίζουν στα προάστια. Ομως αυτό που εξόργισε περισσότερο τους Ιρλανδούς ήταν μια είδηση από το τραπεζικό ρεπορτάζ. Η τράπεζα ΑΙΒ, η οποία το Δεκέμβριο του 2010 είχε σωθεί με κρατική βοήθεια και η οποία όπως έγραφαν χαρακτηριστικά οι «Irish Times» χρωστά ακόμα στους φορολογούμενους πάνω από 10 δισ. ευρώ αποφάσισε ότι ήρθε η ώρα να σπάσει το εμπάργκο στις αυξήσεις των στελεχών της. Η αρχή θα γίνει με τον εκτελεστικό της διευθυντή, ο οποίος αμειβόταν ως τώρα με μόλις 500.000 ευρώ το χρόνο και τώρα θα μπορέσει να διπλασιάσει το μισθό του για να ζήσει αξιοπρεπώς.
Βεβαίως όλα αυτά είναι πολύ ...κάτω από τα αντίστοιχα ποσά της περιόδου μέχρι το 2007 και λίγο πριν ξεσπάσει η μεγάλη τραπεζική κρίση στη χώρα, όπως έδειξε μια πρόσφατη έρευνα της Βουλής της χώρας. Ολοι οι εμπλεκόμενοι πάντως είπαν ότι δεν ξέρουν πώς συνέβη να δίνονται αμοιβές σε ανώτατα τραπεζικά στελέχη ύψους πολλών εκατομμυρίων. Εκαναν μάλιστα λόγο για μπόνους που υπολογίστηκαν με «επιστημονικά κριτήρια» από (εξίσου καλοπληρωμένους) ανεξάρτητους συμβούλους. Εντελώς άμοιρος ευθυνών δήλωσε και ο Πρόεδρος της Κεντρικής Τράπεζας της Ιρλανδίας. Αυτός που αναγκάστηνα παρέμβει μετά την κατακραυγή ήταν ο υπουργός Οικονομικών.
Φυσικά όλα αυτά δεν συμβαίνουν μόνο στο πράσινο νησί. Τα είδαμε σχεδόν παντού. Γιατί οι τραπεζίτες δεν εξαρτώνται από πατρίδες. Ανάλογα κατορθώματα επέδειξαν και σε άλλες χώρες, όπου οι τράπεζες σώθηκαν με κρατική παρέμβαση για να μπορούν να ξαναδίνουν μπόνους σε στελέχη που τις είχαν χρεοκοπήσει. Ισως για αυτό όσοι μιλούν με θαυμασμό για την Ιρλανδία δεν αναφέρουν αυτή την «είδηση». Γιατί την θεωρούν ως κάτι φυσιολογικό και αυτονόητο.
Από την εφημερίδα ΕΘΝΟΣ
