Οπως κάθε πρώτη Κυριακή του Μάη, έτσι και σήμερα στο πρώην ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Μάουτχουζεν, της Ανω Αυστρίας, τιμώμενα πρόσωπα θα είναι οι επιζώντες, που θα καταφτάσουν από κάθε γωνιά της Ευρώπης και οι οποίοι φυσικά χρόνο με το χρόνο λιγοστεύουν. Η ιδιαιτερότητα του φετινού εορτασμού της απελευθέρωσης του στρατοπέδου στις 5 Μαϊου του 1945 βρίσκεται στο γεγονός ότι δεν θα επιτραπεί στην ...μισή αυστριακή κυβέρνηση να πάρει μέρος στις τελετές μνήμης. Ο λόγος είναι απλός. Αντικαγκελάριος και υπουργός Εσωτερικών προέρχονται από το ακροδεξιό κόμμα των Ελευθέρων, οι οποίοι σαν καλοί κύριοι συγκυβερνούν από τα τέλη του περασμένου χρόνου με τους ...ευλαβείς Χριστιανοδημοκράτες.
Δεν ξέρουμε αν και κατά πόσο οι δύο αυτοί κύριοι, οι οποίοι στο παρελθόν έχει αποκαλυφθεί ότι διατηρού(σα)ν σχέσεις με σκοτεινές καθαρά φιλοναζιστικές οργανώσεις ένοιωθαν την ανάγκη να θυσιάσουν την Κυριακή τους για να ταξιδέψουν εκεί, όπου κάποτε άφησαν την τελευταία τους πνοή δεκάδες χιλιάδες κρατούμενοι, κυρίως πολιτικοί, ανάμεσα τους και 3.700 Ελληνες. Θα έπρεπε να γνωρίζουν, ότι από τη δεκαετία του ΄60 η αρμόδια επιτροπή για τη διατήρηση του στρατοπέδου ως μουσείου και ιστορικού χώρου μνήμης είχε δηλώσει ότι οι πολιτικοί του Ελεύθερου Κόμματος της Αυστρίας (FPÖ), όπως λεγόταν τότε, ήταν ανεπιθύμητοι στους εορτασμούς για τη νίκη ενάντια στο ναζισμό.
Είναι μια καλή αφορμή για να θυμηθούμε ότι το κόμμα αυτό ουσιαστικά φτιάχτηκε για να δώσει μια «δημοκρατική» στέγη σε πρώην εθνικοσοσιαλιστές και να συμβάλει έτσι και στην αποναζιστικοποίησή τους. Δεν ήταν λοιπόν άγνωστο σε κανένα τι πρεσβεύει το συγκεκριμένο κόμμα. Οι εξελίξεις των τελευταίων χρόνων απέδειξαν όμως ότι τελικά ο εκδημοκρατισμός δεν γίνεται με χαϊδολογήματα. Το Κόμμα των Ελευθέρων διαφημίζει πλέον σταθερά ακραίες εθνικιστικές και συχνά ανοιχτά ρατσιστικές θέσεις. «Επιβραβεύτηκε» γι αυτό και από μια σημαντική μερίδα ψηφοφόρων και φυσικά και από τους συνεργάτες της κεντροδεξιάς του διαβόητου καγκελάριου Σεμπάστιαν Κουρτς.
Το πόσο επικίνδυνη είναι η κοντή μνήμη αποδείχτηκε και από την επιχειρηματολογία των Ελευθέρων, όταν τους ανακοινώθηκε ότι είναι ανεπιθύμητοι στο Μάουτχαουζεν. «Τα θύματα δεν γνωρίζουν από κόμματα». «Σε τέτοιες τελετές δεν χωρούν κομματικά κριτήρια». Εδώ πια μιλάμε για μια ολοκληρωτική θεωρία ισοπέδωσης, που φτάνει σταδιακά να εξισώνει τα θύματα και τους απογόνους τους με τους απογόνους των θυτών ή τέλος πάντων τους υποστηρικτές των εγκλημάτων. Αυτές οι λογικές αναθεωρητισμού, που τα στριμώχνουν όλα μαζί στο μίξερ της ιστορίας, είναι που έχουν εξαγνίσει πλέον την ακροδεξιά όχι μόνο στην Αυστρία, αλλά και σε όλες τις γειτονικές της χώρες. Η «Εναλλακτική για τη Γερμανία« προελαύνει και οι νοσταλγοί φασιστών-δικτατόρων του μεσοπολέμου, όπως ο Μίκλος Χόρτυ στην Ουγγαρία ή λίγο πιο μετά ο Γιόζεφ Τίζο στην Σλοβακία ξεσαλώνουν. Και θα έρθουν χειρότερα. Αν οι δημοκράτες ιστορικοί και πολιτικοί δεν αποφασίσουν επιτέλους να δηλώσουν με σαφήνεια ότι «δεν ήμασταν, ούτε είμαστε όλοι ίδιοι».
