Για όποιον δεν το κατάλαβε, το μοντέλο της ανάπτυξης που υιοθετεί η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ βασίζεται στην παραδοχή για μεγέθυνση του ΑΕΠ της τάξης του 1,58% τον χρόνο. Τουλάχιστον εγώ αυτό αντελήφθην από την ομιλία του πρωθυπουργού την Τετάρτη στην Βουλή.  Μετά από οκτώ χρόνια μνημόνιο και εννιά χρόνια ύφεσης (σ.σ. μην ξεχνάμε ότι είμαστε σε ύφεση από το καλοκαίρι του 2008, δηλαδή επί υπουργίας Αλογοσκούφη ακόμα), ομιλούμε για ανάπτυξη 2,7 δις. ευρώ ανάπτυξη, παραγωγή πλούτου, τον χρόνο. Αστεία πράγματα με όλες τις γνωστές παραδοχές της οικονομίας στις μέρες μας, κλειστές τράπεζες, αγοραστική δύναμη στα τάρταρα, επενδύσεις της πλάκας, κατασχέσεις, κόκκινα δάνεια, ανεργία και απληρωσιά.

Επειδή ξενύχτησα χθες το βράδυ διαβάζοντας το περίφημο ολιστικό σχέδιο ανάπτυξης, πέφω από τα σύννεφα για το πώς ενέκριναν οι θεσμοί αυτή την έκθεση ιδεών. Έψαχνα να βρω τον μπούσουλα πάνω στον οποίο θα στηριχθεί η έξοδος της χώρας από τα μνημόνια και ομολογώ ότι δεν τον βρήκα. Αντ’ αυτού, το κράτος, λέει, και ο ιδιωτικός τομέας θα πορευτούν μαζί, χωρίς καμία εξειδίκευση, ένα χρονοδιάγραμμα μείωσης φόρων έστω ή τέλος πάντων, τι επενδύσεις θέλουμε σ’ αυτή την αγορά και σ’ αυτή τη ρημαγμένη οικονομία. Θα έπρεπε να ξέρουμε ότι, για παράδειγμα, τι πρέπει να παράγουμε σαν χώρα,  τόσους τόνους λάδι και μήλα. Ή θα στραφούμε ολοκληρωτικά στην παροχή υπηρεσιών ή θα δημιουργήσουμετις βάσεις για την δημιουργία βαριάς.

Μάλλον έχουν δίκιο όσοι λένε ότι το Ελληνικό πρόβλημα έχει κουράσει και οι Ευρωπαίοι θέοουν να το κλείσουν άρον – άρον…