Η Ανγκέλα Μέρκελ αισθάνεται «αδικημένη». Ακουσε, λέει, πολλές ύβρεις στην Ελλάδα και στην Πορτογαλία, αλλά τώρα όλα πάνε καλύτερα. Μπορούμε να συμφωνήσουμε, ότι οι βρισιές ως εργαλείο πολιτικής αντιπαράθεσης δεν είναι και το πιο ενδεδειγμένο μέσο. Αν και το «άκουσε» είναι μάλλον λίγο λογοτεχνικό σχήμα, αφού από όσο θυμόμαστε, στις παλιότερες επισκέψεις της σε Αθήνα και Λισαβόνα, ήταν αποκλεισμένη σε ακτίνα χιλιομέτρων από τους ντόπιους «υβριστές» της. Δύσκολο δηλαδή να «ακούσει» η ίδια.
Αλλά το πιο τραγικό εδώ είναι ότι η καγκελάριος είναι τόσο απροκάλυπτα «κουτοπόνηρη». Κι αυτό ας μην το εκλάβει ως βρισιά. Γιατί κρύβεται πίσω από τις ύβρεις, για να μην απαντήσει επί της ουσίας. Ή μάλλον εμμέσως επιμένει στο αφήγημα της επιτυχημένης λύσης της κρίσης, χάρις στην γερμανική επιμονή και αυστηρότητα. Έχει περάσει σχεδόν μια δεκαετία και είναι δεκάδες οι ειδικοί, ειδήμονες και αναλυτές, ανάμεσά τους και κάποιοι φυσικοί αυτουργοί των «προγραμμάτων διάσωσης», οι οποίοι έχουν παραδεχτεί ότι όλα όσα επιβλήθηκαν στο Νότο είχαν σαν προτεραιότητά τους τη σωτηρία των γερμανικών και γαλλικών τραπεζών. Το θέμα το αγνοεί η κυρία Μέρκελ ή απλά αρνείται να ασχοληθεί μαζί του. Οπως επίσης σφυρίζει αδιάφορα για μια ακόμα φορά για την πανθομολογούμενη διαπίστωση, ότι αυτά τα προγράμματα ήταν τιμωρητικά, κοντόφθαλμα, αλλά κυρίως δεν διατρέχονταν από κανενός είδους αναπτυξιακή προοπτική. Ακόμα και αν δεχτούμε τη θεωρία περί ενίσχυσης της «ανταγωνιστικότητας» μέσω της περιοριστικής πολιτικής, οι Γερμανοί θα έπρεπε να έχουν την ειλικρίνεια να ομολογήσουν, ότι καμιά τέτοια επίπτωση δεν είχαν.
Το μόνο που επιβεβαίωσε η Γερμανίδα καγκελάριος με τη συνέντευξή της την Κυριακή το βράδυ είναι ότι παραμένη ανεπίδεκτη, αιχμάλωτη στις εμμονές και στις ιδεοληψίες της. Δεν έμαθε τίποτα τα τελευταία οκτώ χρόνια. Το μόνο που αγχωτικά προσπαθεί να επιβεβαιώσει είναι ο εαυτός της. Το μόνο κοινό που απευθύνεται είναι ο αδαής γύρω από τις λεπτομέρειες μέσος αναγνώστης της BILD Zeitung. Το παραμύθι «ήμασταν σκληροί με τους Νότιους, αλλά τους βοηθήσαμε να σωθούν και τελικά τους σώσαμε» συνεχίζεται, χωρίς την παραμικρή διάθεση επανεξέτασής του και χωρίς το περιβάλλον της κυρίας Μέρκελ να δείχνει την ελάχιστη προθυμία να μελετήσει τις συνέπειές του. Και αυτό είναι το πιο δραματικό της υπόθεσης. Γιατί όσο η γερμανική πολιτική ελίτ συνεχίζει να αυτοικανοποιείται με αυτό το αφήγημα, τόσο ο ουρανός πάνω από την Ευρώπη θα βαραίνει από μαύρα σύννεφα.
