Παράκαμψη προς το κυρίως περιεχόμενο
Eυρώπη
Κοίτα ποιος μιλάει...
Τρίτη, 19/06/2018

Ο Ματέο Σαλβίνι υπερηφανεύεται για το γεγονός ότι ήταν αποφασισμένος αν χρειαστεί να αφήσει μερικές εκατοντάδες ψυχές να πνιγούν στην θάλασσα. Η Ανγκέλα Μέρκελ προσπαθεί να βάλει χαλινάρι στους Βαυαρούς «αδερφούς» Χριστιανοκοινωνιστές, που απαιτούν να απαγορεύουν την είσοδο σε όσους αιτούντες ασύλου δεν διαθέτουν τα απαραίτητα έγγραφα. Οι χώρες του Βίζεγκραντ ενισχυμένες πλέον από την Αυστρία και την Σλοβενία καμαρώνουν κι αυτές για το γεγονός, ότι δεν πρόκειται να δεχτούν άλλους πρόσφυγες, ανεξαρτήτως της κατάστασης που μπορεί να επικρατεί σε εμπόλεμες χώρες όπως η Συρία.

Αυτό είναι το πλαίσιο, για να αναφερθούμε σε μερικά μόνο παραδείγματα, μέσα στο οποίο η «δημοκρατική» Ευρώπη εκφράζει τις ανησυχίες της για τις εξελίξεις στην Τουρκία, ενόψει και των εκεί εκλογών. Είναι η ίδια Ευρώπη, που με ικανοποίηση διαπιστώνει ότι η πτώση της τουρκικής λίρας μπορεί να βοηθήσει μεσοπρόθεσμα να γίνουν νέες επενδύσεις στην χώρα του Ερντογάν και αυτή που κάνει ήδη δουλειές με χώρες, που δεν θα τις έλεγες και υπόδειγμα δημοκρατίας, όπως η Σαουδική Αραβία και η Αίγυπτος.

Ο Τούρκος πρόεδρος δεν χάνει λοιπόν την ευκαιρία να θυμίζει στους Ευρωπαίους τη φράση «κοίτα ποιός μιλάει», αποκαλύπτοντας με κάθε του καινούρια πρόκληση πόσο κοντόφθαλμη ήταν εξαρχής η πολιτική απέναντι στην Αγκυρα, αλλά και πόσο πιο καιροσκοπική και επικίνδυνη εξελίχθηκε από τη στιγμή που το προσφυγικό έριξε την ΕΕ στην... ανάγκη της Τουρκίας.

Φυσικά για κάποιες χώρες που το Αιγαίο τους πέφτει μακριά είναι εύκολο να κάνουν φραστική επίδειξη ισχύος απέναντι στον Τούρκο πρόεδρο. Οχι φυσικά γιατί νοιάζονται για τους φυλακισμένους δημοσιογράφους και τους εκπροσώπους της αντιπολίτευσης. Αλλά γιατί αυτό ταιριάζει στο ισοπεδωτικό, λαϊκιστικό, αντι-ισλαμικό τους τροπάριο. Στο Βερολίνο όμως γνωρίζουν ότι αυτή η πολιτική είναι επικίνδυνη και προτιμούν έτσι τη «λύση» να κάνουν λίγο τα στραβά μάτια και να χρηματοδοτούν μια χώρα που υποτίθεται ότι βρίσκεται σε κάποιο ασαφές προενταξιακό στάδιο, γνωρίζοντας έτσι ότι αυτό που πετυχαίνουν είναι απλά να σταθεροποιούν την θέση ενός ηγεμόνα, που έχει αποδείξει ότι μπορεί να γίνει αδίστακτος.

Ακόμα και αν η σημερινή θεσμική Ευρώπη είχε την όρεξη να παίξει το ρόλο του «προτύπου» για την Τουρκία η κατάσταση στο εσωτερικό της, της αφαιρεί το κύρος και το «ηθικό» δικαίωμα να κάνει κάτι τέτοιο. Οι δημοκρατικές δυνάμεις στην γειτονική μας χώρα νοιώθουν αδύναμες και παρατημένες στην τύχη τους. Το μόνο που δεν έχει ακόμα συμβεί είναι να βγουν κάποιοι πρωθυπουργοί από την Κεντρική Ευρώπη και να κατηγορήσουν τον ...Σόρος για ανάμιξη στο εσωτερικό της Τουρκίας. Αλλά ίσως να συμβεί κι αυτό. Μετά τα όσα έχουμε δει τα τελευταία χρόνια στην Ευρώπη καμιά έκπληξη δεν θα πρέπει να αποκλείεται. 

Από το Έθνος