Κάποτε ακουγόταν σαν απειλή: «Ευρώπη α λα καρτ». Ομάδες χωρών που συνεργάζονται στενότερα σε κάποιους τομείς, αφήνοντας άλλες πίσω. Ηταν ένα σχέδιο που προκαλούσε αντιδράσεις, κυρίως από τον προοδευτικό, φιλοευρωπαϊκό χώρο, αφού προκαλούσε πάντα μια γεύση περιθωριοποίησης όσων δεν μπορούσαν να προλάβουν τους «ταχύτερους».
Στο μεταξύ αυτό το σχέδιο έχει γίνει σιωπηρά αποδεκτό από όλους και μάλιστα σε μια πολύ πιο «χυδαία», ευκαιριακή εκδοχή.. Τελευταίο παράδειγμα οι «εθελοντικές συνεργασίες», στις οποίες κάνουν αναφορά οι αποφάσεις για το προσφυγικό. Αυτό σημαίνει ότι κάποιοι θα μοιραστούν βάρη, θα υποχρεωθούν σε αλληλεγγύη, θα αναλάβουν ευθύνες, την ώρα που ορισμένοι άλλοι απλώς θα... λιάζονται. Πού μπορεί να οδηγήσει αυτό το μοντέλο και τι θα πρέπει να σημάνει για την Ελλάδα;
Αν θέλει κάποιος να είναι ειλικρινής, θα παραδεχτεί ότι τέτοιου είδους επιλεκτικές συνεργασίες υπάρχουν εδώ και καιρό. Η συνεργασία των χωρών του Σένγκεν, από την οποία κάποιοι προτίμησαν να εξαιρεθούν, είναι ένα κλασσικό παράδειγμα. Η απροθυμία πολλών ανατολικοευρωπαϊκών χωρών να ενταχθούν στην Ευρωζώνη, αν και θεωρητικά θα μπορούσαν να το πράξουν, είναι ένα άλλο.
Θα μπορούσαμε να αναφερθούμε και σε μια σειρά άλλους τομείς, όπως για παράδειγμα η τάση της Γερμανίας να ακολουθεί μια αυτόνομη ενεργειακή πολιτική, «παράλληλα» με την υποτιθέμενη κοινή ευρωπαϊκή. Το πρόβλημα είναι, ότι μετά την κρίση της ευρωζώνης οι τάσεις για εθνικές, αυτόνομες πολιτικές έχουν ενισχυθεί και το φαινόμενο αυτό δείχνει περαιτέρω ανοδικές τάσεις, περιστασιακές πολλές φορές, αλλά όχι λιγότερο καθοριστικές για το μέλλον της Ενωσης και της θέσης κάθε κράτους-μέλους μέσα σε αυτήν.
Η θεσμική Ευρώπη είναι αμήχανη μπροστά σε αυτή την εξέλιξη και προσπαθεί απλά να την ...υπερβεί με τη μέθοδο της στρουθοκαμήλου. Δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνει αυτό. Για την Ελλάδα αυτό δε σημαίνει ότι θα πρέπει να ακολουθήσει την ίδια τακτική. Από τη στιγμή που η συντριπτική πλειοψηφία του πολιτικού μας συστήματος έχει καταλήξει στην πεποίθηση, ότι η χώρα μας πρέπει να επιδιώκει την συμμετοχή της στον σκληρό πυρήνα ή καλύτερα στους πολλαπλούς «σκληρούς πυρήνες», που δημιουργούνται ανάλογα με την εκάστοτε θεματολογία, καλό θα είναι να αφεθεί αυτή η επιλογή εκτός μικροκομματικών αμφισβητήσεων, που προκαλούνται από προ- ή μετεκλογικές συγκυρίες. Οταν όλοι κοιτούν να στήνουν συμμαχίες, ανάλογα με το εθνικό τους συμφέρον, εμείς δεν έχουμε την πολυτέλεια να αυτομαχαιρωνόμαστε στο όνομα κομματικών προσδοκιών.
Με βάση τουλάχιστον τα σημερινά δεδομένα κερδισμένες μεσοπρόθεσμα θα είναι οι χώρες, που θα επιλέγουν να συμμετέχουν σε «ομάδες ενισχυμένης συνεργασίας». Η Ελλάδα λόγω και γεωγραφικής θέσης είναι υποχρεωμένη να λειτουργεί σταθερά έτσι. Η περιθωριοποίηση, η απομόνωση στη λογική μιας εικονικής «αυτάρκειας» όχι μόνο δεν την συμφέρει, αλλά θα μπορούσε να αποβεί ολέθρια.
Από το 28europe.blogspot.com
