Η Ελλάδα για άλλη μία φορά καθυστερεί υπερβολικά… Την ώρα που μία μετά την άλλη οι χώρες της ΕΕ αλλά και η ίδια Ευρωπαϊκή Επιτροπή αναγνωρίζουν την ανάγκη θέσπισης μηχανισμών στήριξης της συμβατικής παραγωγής ηλεκτρισμού για να διασφαλιστεί η επάρκεια εφοδιασμού με ηλεκτρική ενέργεια η Αθήνα δεν έχει αποστείλει ακόμα στις αρμόδιες ευρωπαϊκές αρχές το σχέδιό της για το νέο μηχανισμό, ούτε κάν το έχει καταρτίσει.

Και ας γνωρίζουν όλοι ότι οι χρονοβόρες διαδικασίες έγκρισης- καθώς για να τεθεί σε εφαρμογή πρέπει πρώτα να έχει το πράσινο φως από τις Βρυξέλλες- μπορεί να διαρκέσουν και δύο χρόνια.

Οι άλλες χώρες όμως σπεύδουν. Η Ιταλία και η Πολωνία, για παράδειγμα, έχουν πετύχει την έγκριση ενός μηχανισμού που αποζημιώνει όλες τις μονάδες παραγωγής, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που λειτουργούν με άνθρακα καθώς και την απόκριση της ζήτησης.  Αναλόγου τύπου μηχανισμοί έχουν εγκριιθεί για τη Βρετανία και την Ιρλανδία. Για την Ελλάδα, το σύστημα που εγκρίθηκε αφορούσε μόνο  τη διακοψιμότητα, δηλαδή την αποζημίωση για τη διακοπή της κατανάλωσης ηλεκτρισμού, που αφορά στις μεγάλες βιομηχανίες και εντάσσεται στο πλέγμα των μέτρων απόκρισης της ζήτησης.

Τώρα, όμως  η χώρα μας θέτει  και το θέμα  της  αποζημίωσης των μονάδων παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας. Μάλιστα ο πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της ΔΕΗ Μανώλης Παναγιωτάκης  θέτει επιτακτικά το ζήτημα ιδιαίτερα  για τους λιγνιτικούς σταθμούς της ΔΕΗ, αυτούς που είναι υπό πώληση αλλά και τους υπόλοιπους, καθώς πέραν των άλλων, είναι οι μονάδες που επιβαρύνονται περισσότερο με την  αυξανόμενη δαπάνη  του CO 2.

Πέρα από την καθυστέρηση με την οποία η Ελλάδα θα υποβάλει – όποτε το υποβάλει- το αίτημα για τον μηχανισμό επάρκειας ισχύος, ανεξαρτήτως τεχνολογίας παραγωγής- προκύπτει ένα ακόμα ζήτημα για το πανευρωπαικό μοντέλο  της αγοράς ηλεκτρισμού. Ο, τι για να λειτουργήσει αποτελεσματικά και να  ικανοποιήσει  τους στόχους της ΕΕ για τις ΑΠΕ, χρειάζεται μία σειρά από «κρυφές» ενισχύσεις για όλες τις τεχνολογίες παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας.