Κάποια στιγμή θα έρθει και η απόδοση ευθυνών για τις εγκληματικές παραλείψεις που οδήγσε στο θάνατο 81 ανθρώπους και στην καταστροφή 2.000 σπιτιών και επιχειρήσεων από την πύρινη λαίλαπα στο Μάτι, τη Ραφήνα και τον Νέο Βουτζά.  Γράφοντας αυτές τις γραμμές ομολογώ ότι προβληματίστηκα για το πώς θα μπορέσω να αποφύγω τα κλισέ που γράφονται σε τέτοιες περιπτώσεις εκτάκτου ανάγκης και τριήμερου εθνικού πένθους. Προφανώς δεν μπορείς να τα αποφύγεις. Είναι κρίμα ότι συνέβη για τις ανθρώπινες ζωές που χάθηκαν τόσο άδικα, αλλά τι και ποιον να κατηγορήσεις; Οι άνθρωποι και τα μωρά παιδιά που κάηκαν σφιχταγλκαλιασμένοι δεν γυρίζουν πίσω. Λένε για τις φωτιές στην Πορτογαλία πέρσι. Μπορεί να πει κάποιος με ασφάλεια ότι η συγκεκριμένη χώρα του Νότου δεν θα ξαναθρυνήσει θύματα;

Ας σοβαρευτούμε. Η φωτιά που έκαψε τα πάντα στο διάβα της ήταν συνδυασμός εμπρησμού ή «ατυχήματος» με ακραία μεγάλους ανέμους της τάξης των 9 μποφόρ, που σε άλλες περιπτώσεις συνιστούν απαγορευτικό για την ακτοπλοϊα και ελλειπούς κρατικής προετοιμασίας, όπως συμβαίνει πάντοτε. Η διαφορά είναι ότι χάθηκε τόσος κόσμος και καταστράφηκαν χιλιάδες περιουσίες και γίναμε για μια ακόμα φορά πρωτοσέλιδο στον διθνή Τύπο. Φωτιές συμβαίνουν παντού. Η Σουηδία, λέει, καίγεται ένα μήνα. Η Πορτογαλία και η Ισπανία πέρσι και το καλοκαίρι είναι ακόμα μπροστά. Τα μελτέμια του Αυγούστου έπονται.

Το ενοχλητικό στην όλη ιστορία είναι ότι δίνουμε λεφτά για τους εξοπλισμούς και την ασφάλειά μας και στο εσωτερικό είμαστε ξέφραγο αμπέλι. Τα πυροσβεστικά αεροπλάνα μένουν ακίνητα γιατί δεν έχουμε λεφτά για ανταλλακτικά, ενώ είμαστε μια χώρα που τα δάση φτάνουν μέχρι τις ακρογυαλιές και θα έπρεπε να είχαμε «μάστερ»  ή να είμαστε εξπερ στην τεχνογνωσία της πυρόσβεσης. Αντ’ αυτού περιμένουμε από τους εξαντλημένους πυροσβέστες και τους καλούς αυτούς ανθρώπους, τους εθελοντές να μας σώσουν.

Πω, πω ακολουθεί κι ο Αύγουστος, ούτε θέλω να το σκέφτομαι…